Dag Oma

Ons riool zat verstopt. Dat heb je wel eens dus belden we de woningbouwstichting. Er kwam iemand langs. 

Het was een warme zomerse dag. Het was een wat oudere en aardige man. Ik bood hem koffie aan en we raakten aan de praat. 

'Van wie ben jij er één' , vroeg de man . Ik zei dat ik van Ijmeren heette met mijn meisjesnaam en oorspronkelijk uit Opheusden kwam. 'O , die ken ik wel ', zei de man . Hij was namelijk familie van een tante van mij. Die tante was getrouwd met een broer van mijn vader. 

Zo kwamen de verhalen los en kon hij me vertellen dat mijn oma in de krant had gestaan. Dat was naar  aanleiding van haar 100ste verjaardag . Hij zou de krant de volgende dag mee nemen want het klusje van het riool was niet 123 geklaard. Het was een wonder dat hij dat artikel bewaard had omdat dat alweer een paar maanden eerder was geweest. 

Ik las het artikel en schrok me een hoedje. Oma woonde niet eens meer bij mijn neef maar gewoon in het zorgcentrum. Dan had ik dus al die tijd gewoon bij haar op bezoek kunnen gaan ! WAAROM , waarom had niemand de moeite genomen me dit te vertellen ? ! Waarom ?

Want na de geboorte van onze dochters heb ik haar een kaartje gestuurd in de hoop dat er een manier zou zijn dat oma langs kon komen. Bij mijn jongens is ze ook trouw geweest. En ik hoorde maar niets en verwachtte het eigenlijk ook niet wegens alle omstandigheden . 

Maar nu zou het dus kunnen zijn dat oma het kaartje nooit heeft gehad omdat ik via de meneer van het riool  daarna vernam dat oma ruzie had met mijn neef en ze daarom in het zorgcentrum verbleef. 

Ik bedachte me geen moment , zei tegen mijn zoon dat hij in de auto moest gaan zitten ( mijn andere zoon was niet thuis ) , mijn man inmiddels wel en reed linea recta naar het huis van mijn neef. Ik zei : 'Is het geboortekaartje hier aan gekomen '?  Dat was het geval en daarna zei ik dat ik het niet zo netjes vond hoe dit is gegaan maar stapte weer in de auto , ik wilde geen tijd verspillen , en reed direct naar het zorgcentrum. 

Bij de receptie vroeg ik naar mijn oma en ik kreeg haar kamernummer. En daar was het moment na al die tijd dat ik voorzichtig op haar deur klopte en binnen kon gaan. Daar zat ze dan , mijn oma ! Bij het raam en ik omhelste haar. We spraken wat , ik keek naar haar , ik voelde me blij en gelukkig , ze keek naar mij en toen omhelste ik haar weer en dat was de laatste keer dat ik oma op deze aarde levend heb gezien. Zo heeft mijn oma ook nog een foto van de meisjes kunnen zien. 

Blij en gelukkig ben ik weer naar huis gegaan. Niemand kon me blijkbaar scheidden van mijn oma. 

Het werd November en er kwam een kaart in mijn bus. Ja , nu kon het wel. Ze konden blijkbaar nu wel het fatsoen op brengen me een kaart te sturen. 

Oma was gestorven. 

Met mijn man ging ik er heen. Na al die jaren naar de kerk. Ik was een beetje naief omdat ik meende dat een hoedje anno 2005 niet nodig zou zijn. Bij binnen komst werd ik apart genomen en kreeg een hoedje op mijn hoofd. Mijn plaats werd gewezen . Links. 

Dat was niet de plaats waar de familie zat maar het was vol. Ik keek om me heen en zag vooraan mijn vader zitten met zijn vrouw en zijn dochter. Vooraan waar mijn herinneringen lagen. Herinneringen tussen mij en mijn oma. Nu zaten er andere mensen op die herinneringenplaats. Maar dat gaf niets omdat ze me alles af konden pakken maar niet mijn herinneringen. En zo heb ik de dienst beleefd. Vol oude herinneringen. Van mij als klein meisje met mijn hand in die van mijn lieve oma.  Wat wisten hun , die me ergens weg gemoffeld hadden , daar nu van ?

De herinneringen kwamen  er via vele tranen uit. 

De Zaterdagen dat ik als klein meisje in haar bed mocht liggen als mijn ouders in de avond op bezoek waren. De eau de cologne geur die haar huisje en haar zelf omringde. Alle  kerst dagen  dat ze bij ons kwam eten. De oliebollen die ze kwam bakken. De glaasjes ranja die ik kreeg tot ver in mijn 20. De geur van het eten op het petroliumstel.  En mijn hand in haar hand. Mijn oma die me naar de doop heeft gebracht , een doop die ik nu pas begrijp. 

Ik weet eigenlijk maar 1 ding wat er in de dienst werd gezegt. Mijn oma had gevragen aan een ouderling een half jaar voor haar dood : 'Wat moet ik toch doen om bekeerd te worden '. De ouderling had gezegt : 'Ben je bereid om alle tranen te schrijen  ? '

 Ik zou ze schrijen voor mijn  oma , ik huil ze nog iedere dag. Niet omdat ik haar niet terug zal zien . Nou en of dat ik haar zal zien bij de Here jezus. Want dat was ook haar Herder. De kerk had het alleen vergeten te vertellen dat het bloed haar al verlost had van zonde. 

Oma lag in de kist in een wit gewaad en haar zilverenharen prachtig uitgespreid. Zo had ik oma nog nooit gezien. Verlost. 

Ik huil ze voor mijn leven , mijn familie . En door die tranen kan ik tegelijk bidden voor mijn familie. Of ogen open mogen .

Mijn vader had een ander antwoord aan het graf. Hij bedoelde het goed maar het ging over jehovah vinden en daarna het paradijs. Alles wat niet in de bijbel staat eigenlijk. 

Op weg naar het graf zag ik ineens mijn broer staan met zijn vrouw. Ze waren niet in de kerk geweest. Je zult maar van je eigen geloof kunnen vallen. Zijn vrouw keurde me geen blik waardig maar mijn broer kreeg een lach en ik ook . Een lach wat een paar seconden duurde tot hij zich herinnerde dat ik uitgesloten was. Dus de lach verdween als een donkere wolk na een zonnestraal. 

Daar stond ik dan. Bij het graf van mijn oma . Ik aan de ene kant en mijn broers en zus en vader aan de andere kant. 

Dag oma Aaltje  , tot snel . Onze namen betekenen : Heerser met het zwaard, Van nobele afkomst`.

Volgend deel : brieven.webnode.nl/news/langzaam-los/