3 Pubertijd

OP mijn nieuwe school leerde ik de andere kant op te gaan. Dat wil zeggen : voor mezelf opkomen. 

- Ik heb gevochten met een 4de klasser nadat ze me dwong van de plek waar ik zat , dus vocht ik voor mijn plek 

- Ik heb gevochten tegen een jongen van 2 koppen groter omdat hij water over me heen gooide , over de rand van de deur van het toilet en niemand gooit me nat met water tenzij ik er zelf voor kies. 

- Ik heb gevochten met een meisje in de kleedkamers van de gymzaal omdat ze een grote mond tegen me had. Niemand gaf me meer een grote mond , gooide water over me heen of vertelde waar ik wel of niet mocht zitten . 

Thuis bij mijn moeder was ik ook aan het veranderen. Ik kon niet om gaan met de ouderling in ons huis , die me ineens wilde gaan opvoedden. Dus verzette ik me want niemand vertelde me meer wat ik nu wel of niet moest doen. 

Net als mijn moeder kapte ik ook met het hele Jehovah- getuigen geloof. Want niemand ging me meer vertellen wat ik wel of niet moest geloven , wel of niet aan andere mensen langs de deuren moest gaan vertellen , hoe vaak ik op moeste draven en of ik wel of niet in de hel zou komen. Ik was het moe en helemaal spuug zat allemaal. 

Ik ging de andere kant van het leven onderzoeken . Ik wilde het leven helemaal zelf gaan ervaren. Dus ging ik uit in de weekenden en luisterde ook niet naar mijn moeder meer hoe laat ik wel of niet thuis moest zijn. Ik vond 11 uur namelijk veel te vroeg . En ik kreeg een vriendje .Ik wilde er namelijk bij horen. Niet bij mijn familie ? Dan maar op straat !  Dat vriendje , die gevoelens , die waren echt . Heel erg echt. Ik was helemaal verliefd en dacht dat de hele wereld zulke pure echte gevoelens dan ook zouden accepteren. 

Dus ging ik blij met het vriendje naar mijn vader , die inmiddels een relatie had met een jehovah's getuigen vrouw uit Amsterdam , en meende dat hij ook net zo blij voor mij zou zijn. Maar nee. Hij zei : 'Je lijkt wel een hoer '. En dat was dat. Ik kon niet begrijpen dat niemand blij voor me kon zijn omdat ik me zo gelukkig voelde. 

Ik werd steeds opstandiger en kwam weer eens te laat thuis . Op de stoep stond een koffer. Ik liep naar de deur , maar de deur zat op slot. Ik klopte daarom op het raam waar ik de ouderling in de keuken zag staan. Met ijzige en ondoordringbare blik keek hij me strak aan. Hij verroerde geen spier. 

Ik lliep weer naar de deur en begon eraan te rammelen , ik begon te roepen , en op het raam te bonkken. Maar niemand deed meer open voor mij. 

Het was heel simpel. Ik was uit huis gezet ! Dit had ik nooit maar dan ook nooit aan zien komen. Ik wist wel dat er weinig steun te vinden was , maar dit ? 

Geheel ontredderd liep ik naar het huis van mijn vriendje. Daar raakte ik zo overstuur dat ze de dokter gingen bellen. Die gaf me kalmeringsmiddelen en afgesproken werd dat ik de nacht zou door brengen bij een vriendin van de moeder van het vriendje. 

De volgende dag zeiden ze dat ik moest gaan want hun konden me niet verder helpen. Ik ben daarom maar naar de enige gegaan die ik nog op kon sommen en dat was mijn vader. 

Mijn vader was not amused en had al aangegeven dat hij 'zijn handen van me af zou trekken ', zoals hij dat om schreef. Ik denk gewoon omdat hij een vriendin had en hij de problemen van zijn kind daar niet bij wilde hebben. Ik was geen prioriteit meer .

Dus ging hij rondbellen en zette hij me op de trein. De trein ging naar Tiel. Naar het JAC , wat nu bureau jeugdzorg is. Daar werd ik opgevangen door een heel leuk te jongen. Zo'n alternatief iemand , maar zo aardig voor mij. 

Ik werd naar Bennekom gebracht , naar een pleeggezin. Vader,  moeder en 3 kindertjes. 

Hele lieve aardige mensen. ( heel veel later besefte ik me eigenlijk dat het een Christelijk gezin moest zijn geweest omdat ik een keer naar een uitvoering ben geweest in de kerk van het koor waar de moeder op zat ) . 

Vlak nadat ik in het gezin zat maakte het vriendje het uit met me. 

Kun je ziek worden van verdriet ? Jazeker. 

2 weken lang ben ik heel erg ziek geweest . Hoge koorts , ijllen en allemaal wat daar nog meer bij hoort. 

In die tijd ben ik ook weer een aantal keren naar de zaal gegaan , want misschien vond mijn vader me dan wel leuk genoeg. 

Mijn vader en zijn vriendin besloten te gaan trouwen. En mijn moeder was zwanger van de ouderling. 

Mijn oudste broer en mijn jongste broertje woonden bij mijn vader en de zoon van de vriendin van mijn vader was even oud als mijn jongste broertje. Voor hun werden pakken gekocht voor de bruiloft en natuurlijk mocht ik ook komen , maar wel zelf mijn kleding kopen. Ik vond dat niet eerlijk en het was weer een reden voor mij te zien dat ik er niet bij hoorde. 

In de trouwzaal mochten ik en mijn echte broers op de tweede rij plaats nemen en de zoon van de aanstaande vrouw op de eerste rij. Na het voltrekken werd de zoon gefeliciteerd met het huwelijk van zijn vader en moeder , mijn vader had hem namelijk erkent. 

Ik kon wel janken. We hoorden er gewoon allemaal niet bij blijkbaar. Toen het tijd was voor het feliciteren van het bruidspaar wilde ik zo graag naar mijn vader maar dat was niet mogelijk aangezien de familie van de nieuwe vrouw zich al hadden geschaard in de rij. Dus sloot ik achteraan , precies hoe ik me voelde die dag. 

Ik weet nog dat ik mijn vader nooit gezien heb in het pleeggezin en van mijn moeder kan ik het me niet herinneren. Wel weet ik dat ik iedere avond naar de sterrenlucht keek in de hoop een glimp van mijn geboortedorp op te vangen want ik leed aan vreselijke heimwee. 

. Het JAC had besloten dat ik maar eens een kijkje moest gaan nemen in Ede , in een kamertrainingscentrum. Ik kreeg er een rondleiding en wist dat ik me daar nooit thuis zou gaan voelen tussen die jongeren. Hun problemen waren anders , dat voelde ik aan. 

Mijn problemen waren dat ik nooit geen veiligheid had gehad , de verantwoording niet meer aan kon , geen zorg was voor mijn geestelijk welzijn, me moest verdedigen op school ( zij of ik ) , verzet pleegde tegen regels over tijden van thuis komen , opvoeding van de ouderling niet accepteerde , liefde gevonden dacht te hebben bij een jongen , en me verzette tegen de enorme belasting van het Jehovah getuigen geloof. 

Op een dag besloot ik dat ik dan maar moest gaan bij leggen met mijn moeder. Het was : of naar een kamertrainingscentrum met de bedoeling om met 16 op jezelf te kunnen wonen of een thuis zoeken. 

Dus koos ik het laatste , pakte de trein naar huis , en stond onverwacht voor de deur van mijn moeder die me binnen liet. En zo kwam het dat ik op mijn 15de weer thuis ging wonen waar mijn moeder op het punt stond te bevallen. De ouderling woonde trouwens ook niet meer bij mijn moeder aangezien hij zijn vrouw ook nog thuis had zitten. 

De band tussen mij en mijn broers was nu finaal aan gort , verscheurd en terug kijkend ook nooit meer te lijmen aangezien daar geen ondersteuning bij is geweest. 

Deel 4 : brieven.webnode.nl/news/bijna-volwassen-/