'Ik zag een poort met twee enorme deuren, één aan de linker- en één aan de rechterkant van de Aarde. Ze waren gemaakt van massief goud, waarin kostbare edelstenen gezet waren. Ze waren in de geestelijke dimensie boven de Aarde geplaatst. Achter de deuren bevond zich de hemel. Aan onze kant van de deuren was de Aarde, zwevend in de ruimte.

 

Toen zag ik aan beide kanten van de twee deuren een machtige engel staan. Ze stonden daar als wachters die de toegangen of poorten tussen de twee dimensies bewaakten. Ze hadden ieder een groot, brandend zwaard in hun handen, waar de vlammen vanaf spatten. Ik was verbijsterd en onder de indruk van hun glorie en afmetingen. Ze leken net zo groot als de hele Aarde onder hen. De deuren waren zelfs nóg groter!

 

Beide engelen en de deuren leken net zo helder te schitteren als de zon. Vanuit de kant van de hemel stroomde licht als een rivier naar de Aarde toe. En toen ik in het glorieuze licht keek, zag ik de Heer op Zijn troon zitten, in grote majesteit, met vele kronen op Zijn hoofd. Hij had een ijzeren-bronsachtige skepter in Zijn rechterhand en een ouderwets uitziende oogstsikkel in de andere.

 

Plotseling hoorde ik een stem. Het klonk als een bulderende oceaan van water en wind, toen Hij sprak. Ik heb nog nooit zo'n geluid gehoord. Hij zei:

 

'De tijd is gekomen om de deuren van genade voor de Aarde te sluiten. De naties hebben Mij en Mijn Vader lang genoeg verworpen. Haal de bescherming weg van de naties die Babylon hebben verkozen boven Mijn Koninkrijk. Ik zal hen niet langer beschermen voor de gevolgen van wat zij gezaaid hebben.'

 

Toen begonnen de engelen aan beide kanten van de deuren van de gouden poort langzaam de gigantische toegangspoort te sluiten. Ik zag dat het een langzaam proces was, omdat ik de seizoenen op Aarde voorbij zag gaan, en er enkele jaren overheen gingen voordat de deuren volledig gesloten waren. Terwijl de poort dichtging, kon ik in de rivier van licht kijken die zich over de Aarde uitvloeide. In deze rivier bevonden zich alle zegeningen, genezende genade, vergeving, onvoorwaardelijke agape-liefde, en een konstante stroom engelen die al deze geweldige zegeningen naar de Aarde brachten.

 

Vlak voordat de poortdeuren sloten, hoorde ik de stem van de Heer zeggen:

 

'Kom op naar hier, mijn Bruid, en ontsnap aan de toorn die op het punt staat over de Aarde uitgegoten te worden.'

 

Ik hoorde een bijna oorverdovende geluidsstoot van hemelse bazuinen, tegelijkertijd van beide engelen, en plotseling zag ik een menigte zielen -miljoenen en nog eens miljoenen- in een lichtflits heel snel van de Aarde opstijgen. De rivier van licht, die door de poort kwam, ontmoette hen in de bovenste atmosfeer van de Aarde, en keerde toen om. Toen steeg de rivier met alle zielen weer op van de Aarde, terug in de zich sluitende deuren van de hemel.

 

Nadat de zielen van de Aarde in de hemel waren opgenomen, zag ik hoe de deuren van de poort kompleet gesloten werden, véél sneller nu. Toen werd het zó donker dat ik niet eens meer de sterren kon zien. Er was geen rivier van licht meer die op de Aarde vloeide. De Aarde was bedekt met wat op een wit hexagon-gevormd web van neonlicht leek, dat heel snel ondoorzichtig werd, zodat ik niet langer de Aarde eronder kon zien. Waar ik net nog de oceanen en het land kon zien, zag ik nu een bruinachtige kleur, zoals van een stilstaande vijver.

 

Toen werd de hele Aarde bijna net zo snel in de dikste donkerste duisternis opgeslokt die ik ooit heb gezien. Het leek wel een zwart gat in het universum. De rest van het heelal leek er licht bij, om het zo te omschrijven.

 

Ik voelde me beroerd en hopeloos toen ik dat zag. Toen hoorde ik het geschreeuw van vele miljoenen zielen, waarvan ik wist dat zij in die duisternis op de Aarde opgesloten zaten. Op dat moment sprak de Heilige Geest tot mij en zei:

 

'Dit komt nu over de hele Aarde als een strik en een val. Dit is wat de naties hebben gekozen. Zoals zij gehandeld hebben, zo zal met hen gehandeld worden. Zoals zij vervloekt hebben, zo zullen zij vervloekt worden. Zoals zij veroordeeld hebben, zo zullen zij veroordeeld worden. De tijd van Mijn toorn zal zeker komen. De naties zullen drinken van de wijn van Mijn toorn, die ik voor hen gemengd heb. Wee! Wee! Wee de Aarde, want het uur des oordeels is zeker gekomen. Babylon zal nu vallen en verteerd worden door het vuur van mijn toorn.'

 

Toen realiseerde ik me dat deze zaken zich nog in de toekomst zullen gaan afspelen. Maar ik wist op de één of andere manier ook dat het op handen was, heel dichtbij. Want toen zag ik opnieuw de deuren van de poort van genade, en die stonden nog deels open. Ik wist dat dit onze huidige tijd was, en voelde me enorm opgelucht dat de rivier van licht nog naar de Aarde stroomde. Maar de deuren waren zich snel aan het sluiten! Ze waren niet meer zo ver open als nog maar een paar jaar geleden. Ik wist dat we niet veel tijd meer hadden. De Heer sprak nogmaals, heel luid en krachtig:

 

'Waarschuw hen! De tijd is heel kort! Je moet het evangelie brengen en werken terwijl het nog dag is. De nacht komt zeer spoedig, en niemand kan dan ooit nog oogsten zoals in deze tijd van genade. De deuren van genade beginnen zich te sluiten. Heb berouw! Heb berouw, o Aarde, voordat de rivier van licht stopt met stromen. Want dan zullen jullie Mij zien, niet als de genadige Redder, maar als de Rechter van de hele Aarde. Wie zal luisteren en gehoor geven aan de laatste oproep van de zilveren bazuin van genade? Mijn Geest zal niet eeuwig met de zondige mens strijden. Kom tot Mij, nu er nog steeds een beetje tijd over is. Ik kom spoedig voor Mijn overwinnende Bruid. Hou jullie lampen brandende, waak en bid. Ik sta aan de deuren van genade! Ze sluiten zich snel. Kom in Mijn ark van veiligheid. Kom in de bruidskamer en de deuren zullen zich sluiten. Ik kom jullie halen, mijn geliefden!'

 

Ik bid dat wij allen God's profetische waarschuwing serieus nemen, en klaar zullen zijn als Hij komt voor Zijn prachtige Bruid.'

 

 

Dit beschreven beeld vond ik zo mooi omschreven en zo helder dat ik hem daarom hier geplaatst heb. 

 

 

 

 

 

Toen kreeg hij (Jacob ) een droom. Hij zag op de aarde een ladder staan waarvan de top tot in de hemel kwam. En hij zag engelen van God langs die ladder omhoog klimmen en naar beneden gaan.   Boven aan de ladder zag hij de Heer staan. De Heer zei: "Ik ben de Heer, de God van je grootvader Abraham en de God van je vader Izaäk. Het land waar je nu ligt, zal Ik aan jou en aan je familie ná jou geven.  Je familie zal net zo ontelbaar worden als het stof van de aarde. Ze zullen zich verspreiden naar het westen, oosten, noorden en zuiden. En door de zegen die op jou en je zoon ... is, zullen alle mensen van de aarde gezegend worden.  Ik ben met je en zal je beschermen, overal waar je gaat. En Ik zal je naar dit land terugbrengen. Want Ik zal je niet verlaten, maar doen wat Ik je heb gezegd." Toen werd Jakob wakker en zei: "Werkelijk, de Heer is op deze plek en ik heb het niet geweten!"  Hij was diep onder de indruk en zei: "Dit is een heel bijzondere plaats! Dit is het huis van God, de poort naar de hemel!"  De volgende ochtend vroeg nam Jakob de steen die als kussen onder zijn hoofd had gelegen. Hij zette die overeind, als een teken van wat er gebeurd was. Ook goot hij er olijf-olie overheen.  En hij noemde die plaats Bet-El (= 'huis van God'). Maar daarvóór heette die stad Luz.

 

 

 

 

 

 

Jezus zei tegen zijn leerlingen:

 

 "Ga binnen door de smalle poort. Want de poort naar de dood is wijd, en de weg daar naartoe is breed. En er zijn heel veel mensen die die weg nemen en door die poort binnengaan.  Maar de poort naar het leven is nauw, en de weg daar naartoe is smal. Er zijn maar weinig mensen die die weg en die poort vinden."