In deel 11 - getrouwd schreef ik : " Geen oma meer , geen schoonvader meer , ook geen vader-moeder en broers van mij , maar wel mensen waar ik van hield. Dat maakte het allemaal goed.
Mijn oma leefde nog ! Maar ze was er niet bij. Dat had weer een hele andere reden. Het was namelijk zo dat mijn oma bij haar dochter woonde. In een apart deel aan het huis aangebouwd.
Ze is daar gaan wonen nadat mijn vader en mijn moeder getrouwd zijn en ze in het ouderlijke huis van mijn vader zijn blijven wonen , waar ik ook geboren ben.
Mijn tante is gestorven aan de complicaties van een knie-operatie en daarom is mijn oma toen bij mijn neef ( een zoon van mijn tante ) in gaan wonen. Mijn neef echter wilde geen bezoek aan huis voor mijn oma omdat hij dat te druk vond. Hij heeft daarop een soort afscheidsdag gepland om onze oma nog 1 keer te mogen bezoeken . Wanneer we oma wilde zien daarna , moesten we dat via onze vaders regelen. Dan kon ze opgehaald worden en konden we onze oma gaan bezoeken bij onze eigen ouders. Wanneer alle kleinkinderen op die manier onze oma zouden gaan claimen , apart van elkaar , zou dat onmogelijk zijn omdat ze dan zowat iedere dag opgehaald zou moeten worden met zo veel kleinkinderen.
Met pijn in mijn hart ben ik naar de afscheidsdag geweest omdat dit de laatste keer zou zijn dat ik oma mocht zien. Voor mij gold die regel namelijk niet dat we oma mochten bezoeken bij onze vaders. Er was namelijk geen vader in mijn leven die om keek naar zijn dochter. Want dit waren zijn woorden geweest in het jaar 2000 : " Ik mag en wil niet langer omgang met jou hebben !
Dat probeerde ik mijn neef uit te leggen maar hij was onverbidddelijk.
Daarom ook was mijn oma niet bij mijn bruiloft. De banden waren door verschillende partijen door geknipt.
Vervolg kraamtijd
Na 4 dagen ziekenhuis mochten we naar huis. Al die tijd had ik de meisjes bij mij op de kamer gehouden , al mochten ze in de nacht naar de babykamer . Maar ik wilde zelf voor mijn meisjes zorgen.
Dat maakte wel dat ik na 4 dagen maar 11 uur slaap heb gehad. maar zo wilde ik het. Ik voelde de volledige verantwoording en wilde dit aan niemand over geven.
Na 10 dagen was de kraamverzorgster er voor het laatst. Iedereen had die ochtend gedouched , de meisjes waren in hun badje geweest. Het was erg koud buiten en de wind gierde om het huis heen. Die dag ook had ik besloten , achteraf is het me ingegeven , om een soort van ritme met de meisjes op te gaan bouwen dus had ik ze om 11 uur boven in hun bedjes gelegd.
Blijkbaar heeft die wind zo hard in de pijp van de geiser , die beneden hing , geblazen dat de giftige uitstoot naar binnen blies in plaats van naar buiten en ook had de veiligheidsklep niet gewerkt waardoor de geiser door bleef branden.
Eerst werd mijn jongste zoon niet goed. We legden hem op de bank en belde de huisarts. Op dat moment werd ook mijn oudste zoon niet goed. Hij kreeg stuippen en mijn man droeg hem met spoed naar buiten . Al snel hadden we door dat het een koolmonoxidevergiftiging was.
De boel gooiden we open , brandweer kwam , 2 ambulances , politie , huisartsenpost.
Allemaal moesten we naar het ziekenhuis , waar we aan de zuurstof zijn gelegd en waar we dan ook de hele dag en nacht aan moesten blijven liggen. Net zo lang tot de waarden gedaald waren in ons bloed.
Mijn man is die avond toch naar huis gegaan omdat hij zich redelijk goed voeldde. Dat vond ik echt heel erg omdat ik me alleen voelde staan. Een moeder van 2 kleine jongens , waarvan 1 ook nog eens met een ontwikkelingsprobleem en ook nog de zorg voor 2 meisjes van 10 dagen oud. Ja dat vond ik het ergste eraan.
Omdat ik wel wat gewend was in mijn leven liet ik dit uiteraard niet blijken , al heeft het me nog jaren dwars gezeten.
Wat het wonderlijkst aan dit hele gebeuren was , was wat de arts me zei : 'Jullie hebben zoveel geluk gehad dat de baby's boven op hun bedje lagen. Ze hadden dit namelijk nooit kunnen overleven '. Weer hulp van boven ! Net als toen met mijn zoon.
En zo kwam er een einde aan de kraamtijd.
Kerst kwam , oud en nieuw en het jaar 2004.
De meisjes hadden het ziekenhuis nog niet verlaten of ze gingen er bij wijze van spreken alweer in.
De meisjes waren inmiddels 6 weken oud en ze waren erg verkouden ondanks de borstvoeding. Op een ochtend haalde ik mijn dochters uit hun bedje waar ik zag dat de jongste erg grauwig eruit zag.
Ik belde de huisarts en kon die ochtend langs komen. Ze onderzocht haar en stuurde me door naar het ziekenhuis.
Daar werd ze opgenomen wegens het RS-virus .
Omdat ik borstvoeding gaf en ook nog 2 jongetjes thuis werd het erg zwaar allemaal. Naar het ziekenhuis met afgekolfde melk , voor het meisje zorgen , weer naar huis voor huishouden en gezin zorgen en voor de oudste baby , afkolven en weer naar het ziekenhuis.
Maar dat duurde niet lang omdat het hele proces zich herhaalde in onze oudse dochter.Weer naar de huisarts , doorgestuurd ....etc.....
Het ziekenhuis moest volgens protocol de meisjes een aparte kamer geven omdat er geen broertjes / zusjes en overige familie mogen komen bij het opgenomen kind , maar ze begrepen ook wel dat dat in dit geval onzinnig was.
Na een week mochten ze weer naar huis .
Mijn meisjes huilde erg veel en het zorgde dat mijn man en ik nooit rust hadden. Ik weet nog dat we in de avonden alleen maar heen en weer liepen met een baby op onze arm . Ook pakte ik vaak de kinderwagen om dan maar rond te gaan lopen buiten in de kou.
Slapen deden ze eigenlijk ook door al dat huilen niet. Ik weet nog dat ik altijd een sluiproute nam naar de winkel om zo min mogelijk mensen tegen te komen die me staande hielden om te kijken en te praten. Ik had daar helemaal geen tijd voor !
Door dat de meisjes zo klein waren moest ik ze iedere 2 uur voedden x 2 . Voor je het wist was die tijd alweer om. Ik kwam gewoon nergens aan toe en raakte langzaam maar zeker uitgeput.
Na 4 maanden was de koek op en besloot ik hulp te gaan zoeken. Zo kwam ik bij een ostheopaat terecht die Kiss-syndroom constateerde . Nu vielen ook de puzzels van het vele huilen op zijn plaats en de reden waarom onze jongste dochter zich zo over strekte Op de onderstaande foto zie je dat ze haar hoofd zijwaarts houd en naar achteren :
Daarom ook kreeg ik ze niet getroost. De arts heeft mijn dochters een aantal keren behandeld en daarna zijn we ze in gaan bakeren en toen eindelijk kon de rust beginnen.
.JPG)