Ik kon het niet laten rustten. Nog steeds wilde ik gewoon spreken met mijn vader en mijn broers . Nog steeds was ik op zoek naar een weg die zou maken dat ze mij spraken en niet de uitgeslotene. 

 

De laatste keer  dat ik mijn vader had gesproken en het verbroken werd schreef ik hem een brief. Want ook daar zocht ik een weg in. Een weg om afsluiting te vinden op een reine en berustende manier , zonder dat er haat of wat maar ook plaats kon blijven houden tussen ons. 

Ik weet dat ik de brief zo begon :

 

"Lieve papa , Blijkbaar is er geen andere manier voor ons en geen ander doel en bedoeling dan ons van elkaar af te scheidden. "

 

Ik weet ook nog heel erg goed dat ik die brief ging posten . Ik wandelde naar de brievenbus. Mijn tranen stroomden omdat ik geen ander weg zag dan een doodlopende weg. En dat deed pijn. In die pijn zat alles. 

Terwijl ik zo wandelde , alles overdenkend en tranen de vrije loop, kwam mij iemand voor bij fietsen. Het was dezelfde man die mij ooit vertelde dat ik de hoer was op de hoeken van de straat . Die man , een jehovahs getuige ,  keek een moment verbaaasd om , mij aan kijkend in mijn betraande ogen. Ik hoopte dat die tranen nu gelinkt konden worden aan de brief die mijn vader de volgende dag zou gaan ontvangen. 

 

Ik weet niet hoe het kwam , het zal een hele sterke opwelling zijn geweest maar ik draaide toch maar weer het nummer van mijn vader wat ik al zo lang kende. Machteloosheid vertaald zich meestal bij mij in daadkracht. Een soort onuitputtelijk stoten van mijn hoofd tegen een keiharde muur. Dan had ik in ieder geval telkens weer een rede om me zo ellendig te voelen en het even te kunnen plaatsen. Het valt onder zelfmarteling dat kan niet anders. 

 

Hopend belde ik , Hopend lief gevonden te worden. Hoop doet leven. We hebben wonderwel 2 normale jaren gehad. Mijn vader had een weg gevonden om zijn kwelling van geweten te sussen. Het begon ermee dat ik hem mocht rijden naar het ziekenhuis. Want dat is een regel bij de jehovahs getuigen. Met ziekte worden de regels versoepelt. En de kromming kon geacepteerd worden door te stellen dat zijn vrouw geen lang eind durfde te rijden en dat nood wet breekt . Nu kon dan zijn uitgesloten dochter rijden . Niemand had nu schuld. Ik accepteerde dit zeer onnatuurlijke verloop en aanvaarde zijn reden . Ik wist dat het voor hem heel veel moed vergde dit zo te doen. Tuurlijk had ik nog steeds mijn vader niet want de nood breekt wet stond nu tussen ons in. In ieder geval beter als de wachttorenpost met de bloedband geweren. Mijn vader en ik zochten een weg waar we elkaar konden vinden en daar ging het maar om . 

 

De volgende regel was : " je kunt op bezoek komen met je gezin want het is toch vreemd dat ik mijn schoonzoon na 10 jaar niet heb ontmoet ". Ja zeker vreemd ja , welk wachttorengenootschap kan daar toch op tegen zijn ? En : "ik heb het verkeerd aangepakt de vorige keer ". Nu scheen de zon helemaal want mijn vader gaf hier iets toe. Hup vergeten en vergeven ! 

Ik trok mijn meiden de mooiste kleren aan en met de hoop onder mijn hart ging ik met mijn gezin naar mijn vader. 2 mooie jaren volgden want mijn grote droom kwam zomaar uit. Ik mocht zomaar spontaan koffie drinken bij mijn vader. Een normaal iets werd zomaar normaal . 

 

In die tijd had ik niet alleen mijn vader maar ook mijn oudste broer  . 

 

Ook gewoon gebeld. Opgeven was gewoon geen optie in mijn leven. 2 jaren lang heb ik hem trouw gebeld. Ik , niet hij mij , maar ik hem. Maar dat maakte me niet uit. Het was nu eenmaal het meeste wat ik uit de jackpot kon slepen en ik deed het ermee. Want zijn geweten , besproken met zijn ouderlingen , liet meer ook niet toe. 

In die gesprekken had ik ongeveer 60 % mijn broer aan de andere kant van de verbonden lijn en 40 % ieder willekeurige jehovahs getuige die langs de deuren gaat. Klik klak klik klak deden zijn hersenen. Ik sprak alleen maar met de 60 % , gewoon omdat ik daar voor kon kiezen. 

Verder koos ik nog voor iets anders. Als hij niet in mijn wereld kon stappen dan kon ik wel in zijn wereld stappen. Ik maakte een schilderij . Het was een groot grasveld. Links stonden objecten uit ons verleden. De oude bank bijvoorbeeld waar we altijd als kind een hut mee bouwde. 

Bovenin , rechts scheen de zon. Daaronder was een rots met daaronder mijn broer in de schaduw van die rots. De rots waar hij zijn toevlucht had. Er om heen een hek. 

 

Achter het hek stond ik , midden in het grasveld. Ik kon alle kanten op. Ik overhandigde aan mijn broer bij het hek een bos bloemen als teken van vriendschap. De zon scheen op mij. Gewoon omdat er in het licht geen grenzen zijn. Als ik wilde kon ik over het hek stappen. 

 

Dus deed ik dat . Ik kwam naar de zaal. Niet om de lezing aan te horen maar om mijn broer te ont-moeten. Als hij niet in mijn wereld kon stappen dan stapte ik gewoon in zijn wereld. 

 

Daar stond hij dan op de parkeerplaats bij de zaal en ik gaf hem het schilderij en een knuffel. Zijn vrouw en kinderen gingen vast vooruit want blijkbaar moesten we wachten tot de lezing bijna ging beginnen. Op het aller laatst gingen we naar binnen waar een man de deur open hield voor de laatsten. Ik wilde de man een hand geven en me fatsoenlijk voor stellen maar de man weigerde mijn hand. Blijkbaar was verteld wie ik was. Een uitgeslotene. Laag soort dus. 

 

Na de lezing ging ik weer naar huis en had mijn broer eventjes mogen zien. Wel zei ik mijn broer dat hij geen valse hoop moest hebben dat ik weer terug zou keren naar de jehovahs getuigen. 

 

Mijn vader was 25 jaar getrouwd en zowaar werd ik en mijn gezin uitgenodigd. Mij werd verteld dat ik een uitnodiging tegemoet kon zien . Ze zouden iedereen apart doen wegens de omstandigheden . Dit zou eind Maart plaats vinden. 

 

Ik vond het zo geweldig fijn en moedig van mijn vader dat hij mij eindelijk het gevoel gaf dat ik het waard was. IK maakte allemaal kadootjes waaronder een zelfgemaakt beeldje. Ik wachtte op de uitnodiging die niet kwam. Ik besloot maar eens op te bellen hier over .

 

Ik :  Wanneer wil je het vieren want jouw vrouw zei dat het eind Maart zou zijn en ik heb nog geen uitnodiging tegemoet kunnen zien. 

 

Vader :  Even aan mijn vrouw vragen . '****** wanneer kan Anita komen '? 

 

Vrouw : even op de kalender kijken , Eerst komt oudste broer as Zaterdag , weekend erop gaan we naar mijn ouders en mijn zoon want dan gaan we uit eten , daarna komt die en die. 

 

Ik dacht : mijn hemel ze hebben alles al gepland en mij dus niet ingepland. Ik moet erover bellen en ik mag wederom achter aan in de rij aan sluiten . 

 

Vader :  Kun je een keer op een woensdag als de meisjes vrij zijn op Woensdagmiddag? 

 

Ik : Slik slik slik , maar mijn zoons zijn niet vrij op de woensdagmiddag want die zitten op voortgezet onderwijs. Weet je , anders dan kom ik wel een keer eind April want zo wordt het ook te veel miscchien voor je . 

 

Vader : Nee , kom maar na alle weekenden als de anderen zijn geweest. 

 

Ik : oke , leuk goed tot dan . 

 

Toen ik had opgehangen had mijn vader het lijntje in een split secons volkomen  verbrijzeld. Ik wist weer waar mijn plek was. Achteraan. Ik heb het geslikt en alle verdriet opgeslagen omdat ik dacht dat ik me volwassen moest op stellen. Ik stond niet toe dat ze me wederom gingen betichten van de vervelende dochter die altijd alles verpeste. 

 

De gruzelementen hield ik met mijn laatste krachten bij een , wakend dat dit de band die er niet was niet ging verpesten. 

 

 

Er was nog een ander gevecht gaande. Namelijk leugen in mijn huwelijk. Leugen waar ik vaker mee te dealen had gehad maar met praten op wilde lossen. Leugens die ik niet meer kon accepteren , bewijs voor verzamelde en waar ik mee gestopt was om het te bespreken. Ik had dat geprobeert via een relatie therapeut , herhaling van de herhaling , maar waar er 1 partij dan helemaal voor moet gaan openen en opbiechten. Maar het gebeurde niet en alles werd ontkent. Het zou een tijd geweest kunnen zijn waar juist verlichting plaats had kunnen vinden. 

Daarna verplaatste die pijlen zich op mijn jongens Ook dat was veel vaker gebeurd en daarom was ik mijn bemiddelingspositie zo moe. Een moeder wat altijd wakend dient te zijn kan geen moeder zijn zoals het zou moeten zijn. 

Op een dag ben ik helemaal uit mijn bol gegaan  , helemaal op. De dingen  die plaats vonden zijn het nu niet meer waard te schrijven. De enige reden zou zijn om mijn familie te laten weten waarom ik niet meer kon. Dat mijn redenen zo mochten zijn. Zo terecht waren. Dat ik echt zo lang heb gevochten , niet snel op heb gegeven , maar ik maar een mens ben. De politie kwam in ieder geval aan onze deur na ik ze gebeld had in al mijn nood. 

 

Er is nooit over gesproken meer. Wel kreeg ik , niet mijn man want die was werken , bureau jeugdzorg op mijn dak via een zorgmelding wat de politie deed.  Dat maakte dat ik er alles aan heb gedaan om de kolen uit het vuur te halen voor mijn man zodat hij vrij gesproken werd en ik geen angst hoefde te hebben dat mijn kinderen van me afgepakt werden. Wat een hel zeg. 

 

Dus kon ik niet aan mijn huwelijk werken of er eventueel mee stoppen. De reden , de leugen welke vaste voet had midden in ons huwelijk  , kon ik ook niet vertellen. Ook niet de handelingen die mis waren , vervuld met onrecht  omdat ik bang was dat ze mijn kinderen van me af zouden nemen , gewend als ik was altijd gestraft te worden voor de fouten van een ander. 

 

Wel kreeg ik een engel thuis . Via bureau jeugdzorg kwam een jaar lang een gezinsbegeleidser. Dankbaar heette ze met haar achternaam en dankbaar was ik haar. Het was een van de zeer weinige mensen in mijn leven die me werkelijk wilde leren kennen. Die werkelijk hoorde wat ik zei en die me werkelijk zag wie ik was. 

 

Door haar ook kwam er langzaam een oplossing in zicht aangaande mijn oudste dochter. Mijn dochter Was nog nooit zindelijk geweest . Van plas niet en van poep niet. Dat was heel zwaar voor mij omdat ik haar 4 keer per dag moest verschonen van kleding. Ik heb de weg van psychologische test afgelegt met haar , kinderarts , huisarts , doorverwijzing hier en dan weer daar en eindelijk naar een professor in het AMC. Een proces van 5 jaar. Maar nooit gaf ik op want ik had ook geen andere keus. Daar naast werd ze gepest op school hierom en faalde de school enorm in haar beleid waar wij als ouders gesprekken over hebben gevoerd. Juist toen de bom barste tussen mijn man en ik en er politie aan te pas kwam liet de school het helemaal zitten en richtte zich daarop. Ze hadden namelijk in de wandelgangen vernomen dat er politie bij ons was geweest en net toen er nieuwe hulp kwam voor onze dochter , en de school een formulier in moest vullen , richtten ze zich op het politiegeval. Niet meer denkende dat we al 5 jaar aan het vechten waren om hulp voor de onzindelijkheid te krijgen.

 

Maar de gezinsbegeleidster heeft geholpen en uiteindelijk zijn we in het AMC terecht gekomen waar bleek dat onze dochter solitair encopresis had ( onzindelijkheid als gevolg van het niet communiceren tussen hersen en darm ) en ik al die tijd alle adviezen van de leken heb moeten slikken terwijl mijn moederinstinct wist dat ze hier niets aan kon doen. 100 maal dubbel in de steek gelaten. In die wereld leef ik . 

 

Onze dochter moest iedere avond vanaf dan gespoeld worden Een taak die een uur in beslag nam iedere avond. Maar waar ze nu daardoor vanaf is omdat ze het tijdstip van ontlasten heeft aangeleerd daardoor. 

 

De gezinsbegeleidster begreep me zonder dat ik de vader van de kinderen door zijn eigen slijk heb gehaald . Ik besprak het niet eens met mijn vader. Na een jaar werd de hulp beeindigd. In die tijd zijn er maar weinigen geweest die echt wisten hoe de vork in de steel zat. Ik heb veel alleen gedragen. Een vriendin wist alles, dezelfde als die kwam toen mijn schoonvader stierf. Het was iemand die ook veel had mee gemaakt en nooit oordelend was. 

 

En zo was ik net een jongleur die heel veel ballen in de lucht probeerde te houden en waar maar weinig mensen zagen wat ik aan het doen was. 

 

Het heeft wel gemaakt dat ik niet veel mensen in mijn leven meer wil. Mijn gezin is mijn alles. En bij het minste vermoeden tot misbruik van mijn tijd voor eigen gewin haak ik af. Ik kan zeggen dat ik 1 vriendin heb. Iemand die ook een lijdensweg is gegaan en waar we allebei van elkaar niet veel eissen . We begrijpen elkaar heel goed en dat is onze echte vriendschap. 

Ik maakte aan het einde van de reis met de gezinsbegeidster een schilderij met de volgende tekst : 

 

 

En de gezinsbegeleidster gaf deze kaart :

 

 

Volgend deel : brieven.webnode.nl/news/a2012/