Omdat ik het fijn vond woorden waar geen woorden voor zijn om te zetten in beeld schilderde ik dit schilderij voor mijn vader. Het is een vredesduif. Het heeft een dubbele betekenis. Mijn vader houd duiven en de witte duif is het teken van vrede en het teken van de Heilige Geest. De Heilige Geest van God de Vader die de waarheid verteld en de trooster is. Onder een verflaag , ergens in het schilderij , verborg ik woorden. Woorden die niet gezegt mochten worden maar ik toch af kon geven. "Waar vrede is , is liefde en waar liefde is is geen pijn " .
Ik had mijn studie klaar als Counselor en ook had ik een studie Creatief Therapeut gevolgt. Ik stond op het moment om daar examen voor te gaan doen.
Eigenlijk door de opleiding Creatief therapeut , ben ik heel wat wijzer geworden over mijn leven. Dat kwam omdat ik alle opdrachten ook zelf moest verrichtten.
Ik had niet de indruk dat ons huwelijk nog levensvatbaar was en was langzaam bezig om me los te maken van dit huwelijk wat beperkte , voor mij , mijn man maar zeker voor de kinderen. Het ontplofte namelijk weer een jaar later. Altijd in November. Mijn zonen waren gelukkig niet thuis. . Het schreeuwen was niet normaal. Ik had mijn man mee gelokt naar de slaapkamer. Daar mocht hij doen wat zijn hart vulde. IK weet niet hoe ik het deed maar ik was stil , heel stil. Net of ik in een cocon van kracht en bescherming zat. Dat maakte hem razend en de duivel zelf stond tegen over me .Ik kreeg nog een fles tegen mijn hoofd aan gesmeten en kreeg ik even later een kans om de politie te bellen want weg kon ik niet aangezien mijn man alle deuren op slot had gedraaid en de sleutels bij zich had.
De politie kwam en mijn man werd mee genomen. Sommige mensen kunnen een masker opzetten. Het masker wat ze beschermd en afschermd van de werkelijkheid. Een masker wat zorgt dat de ander de schuld mag dragen. Hij moest toch mee en verzette zich tegen de arrestatie waardoor er een heel gevecht ontstond in de keuken. Weet je wat het ergste was ? Dat mijn dochters dit hebben gezien en ik alles in moest slikken omdat ik er voor de meisjes moest zijn.
De politie bedacht dat ik maar aangifte moest gaan doen op het bureau en kreeg ik geen andere keus dan met mijn dochters om half 12 in de avond mee te rijden met mijn auto achter de politiewagen aan. Weet je wat dat doet voor kinderen.... want het was hun vader !!
Die hele nacht heb ik me groot gehouden voor de kinderen . De politie hield hem vast en stuurde hem de volgende dag weer doodleuk naar huis samen met een zorgmelding. De politie leerde me dat ik niets aan hulp hoefde te verwachten en nam ik me vanaf dan voor ze ook nooit meer te bellen. Wat er ook zou gebeuren. Mijn roep was een noodkreet om hulp. Help mij , mijn man eni mijn gezin.... help!
Vanaf die tijd sliep ik bij de kinderen , wakend over hen. Vooral de jongens en ik waren bang . Later was er weer een handeling die helemaal mis was en ben ik met alle kinderen weg gegaan, rond gereden en maar weer naar huis gegaan want waar moest ik anders heen? Alsof ik naar mijn vader zou gaan? Wat zou die wel niet zeggen ? De probleemdochter !!
Dit leven had ik al te lang geleefd en meerdere keren de herhaling mee gemaakt. Toch hield ik het nog steeds vol omdat ik geloofde in het huwelijk , in een gezin zijn en het aller belangrijkste : ik was gewoon heel erg bang. Het was zelfs zo'n beetje mijn eeuwige droom , het alle belangrijkste in mijn leven. Ik hield ook van de andere kant van die man die mijn echtgenoot was. Alleen stond hij een heel geheim leven , voor zich zelf , toe tussen ons in. Ik had altijd wel wat tussen mij en de mensen waar ik van hield staan. Maar nooit had ik dat gevoel met mijn kinderen. Die band was puur en was er gewoon en daar vocht ik voor dat zo te houden. Want het blijft een werkwoord. Het ontbreken van het werken aan dat woord , daar wist ik zelf alles van af en mijn kinderen verdienen beter. Daarom ook heb ik een scherp oog voor ouders die niet in de gaten hebben hoe egoistisch ze bezig zijn. Ik haat het tot diep in mijn ziel.
Hartinfarct
Het was 10 Mei 2012 en ik had de hele week al een raar voorgevoel. Het betrof mijn man. Ik twijfelde zelfs of ik hem ging vertellen dat ik een naar voorgevoel had. Dat gevoel was zo sterk dat ik twijfelde hem te vragen om 11 Mei thuis te blijven. Waarom? Ik wist het niet omdat ik geen woorden had voor het gevoel.
Het was 1 uur in de nacht toen mijn man me wakker maakte . Hij hield zijn linkerarm omhoog en zei dat hij een vreselijke pijn had. Ik streepte een lijstje af in mijn hoofd en besloot dat de huisartsenpost gebeld moest worden. Ik vertelde wat er aan de hand was , ze wilden mijn man nog spreken , en daarna zei ik dat mijn man zijn vader was verloren aan een hartstilstand.
De ambulance was er zeer snel. Hij kreeg plakkers op , werd aan een monitor aangesloten , kreeg een spray onder de tong , moest een schaal van pijn 1-10 benoemen en werd mee genomen naar het ziekenhuis.
Pas toen hij weg was besefte ik dat hij weg was. Waar heen en waarvoor ? Ik wist het niet.
Ik had wel een vermoeden van een hartinfarct maar dat was niet gezegt. Ik heb me die nacht met schrijven door gesleept. Alles schreef ik op. De eenzaaamheid van die nacht , de twijfel ..
Pas om 6 uur in de ochtend kreeg ik telefoon van mijn man. Hij was in het St. Antonius in Nieuwegein , was gedotterd en had 2 stands gekregen. Toen kon ik zijn broer bellen en vroeg of die hun moeder wilde inlichtten en daarna moest ik het werk inlichtten.
Ik heb alleen maar dingen moeten regelen de hele ochtend. Ook moest ik de kinderen vertellen wat er was gebeurd. Er kwamen 2 vriendinnen helpen en die middag kon ik voor het eerst naar mijn man met de kinderen. Er mochten maar 2 personen en in totaal een half uurtje. Daar liep dan ook de communicatie mis tussen mij en de familie van mijn man omdat ze op vakantie zouden gaan en daarom een eigen plan trokken wat bezoek betrof.
Ik vond het niet netjes dat ze geen respect toonde voor mijn regel. Namelijk het regelen van afspraak en bezoek met mij zodat mijn man daar niet mee belast werd. Maar de komende vakantie van de familie, die door moest gaan blijkbaar. Op dat moment leek het of al mijn frustratie zich tot ongekende hoogten liet stijgen , alsof alles terecht kwam in een bovenste smalle hals van een trechter . Wat ik er allemaal uit gegooid heb richting mijn schoonmoeder weet ik niet meer maar het was alles wat ik projecteerde van alles wat met in de steek gelaten en niet gehoord worden te maken had. Mijn schoonmoeder stond op dat moment als mijn hele familie in één persoon voor mij. Later heb ik daar mijn excuus voor gegeven. Ik heb haar uitgelegd wat er gebeurde. Toch kan ik niet ontkennen dat op dat moment ik geen spijt had . Ik volede juist bevrijding . Mijn excuses betroffen de manier en wijze waarop ik haar benaderd had .
Mijn vriendin is een dag later de hele dag komen helpen en dat was erg steunend voor mij. Mijn zoon was 14 Mei jarig en links of rechtsom kreeg ik het voor elkaar zijn verjaardag te vieren , hoe kapot en op ik ook was.
Na een week kwam kwam man thuis en kon de revalidatie beginnen. Er was nog iets , iets positiefs. Nu hadden mijn man en ik weer een gezamelijk doel. Ik mocht nu aan zijn zijde overal mee naar toe , hij mocht trouwens geen auto rijden , en gingen we naar de revalidatie en de artsenbezoeken en daarna gingen we samen nog wat drinken in de stad. Het was een verbindende factor in die tijd ondanks dat het heel erg en ingrijpend was wat er was gebeurd.
Na een maand of 4 ging het weer goed met mijn man en viel de verbindende factor weg en kwam de waarheid weer boven te liggen. Ik had geen andere keus dan door te gaan voor en met mijn kinderen dus schreef ik me in bij de woningbouwstichting en zocht van alles en nog wat uit .
Ik wilde niets over haast doen en ik was bovendien erg bang voor de reactie van mijn man. De intense schaamte speelde ook een rol. Wat zouden de mensen wel niet gaan zeggen. De mensen wisten niet welke een ellende er speelde in ons gezin en wat mijn beweeg redenen waren. Van mijn man zouden ze het ook nooit gaan horen omdat hij nu eenmaal een muur had die ik niet gebroken kreeg. En ik zou het niet aan de grote klok gaan hangen omdat ik het hier wel had over de vader van mijn dochters.
Het had ook geen zin meer , ik had bewijs genoeg verzameld alsof ik geen echtgenoot was maar een detective, en ik hoefde ook niet meer te geloven dat het allemaal niet waar was want de leugen zorgde vervolgens voor spanning en daarna voor ontploffing. Verzoening, spanning , ontploffing enz...
Had hij die kans maar aan gegrepen bij de relatietherapie ! Dan hadden we het op kunnen lossen want dat wilde ik omdat ik van hem hield. Mijn Ja , tot 2 keer toe , was namelijk een echte Ja. je moet het alleen wel samen willen.
In die tijd ben ik ook geslaagd voor mijn opleidingen counselor en Creatief therapeut en werd mijn plan een bedrijf te starten door het hartinfarct in de ijskast geplaatst.
Werkloos
Mijn man was een trouwe werknemer die al 25 jaar bij het zelfde bedrijf werkte. Zijn werk was hem alles waard. Daar was hij op zijn best. Hij kwam in Oktober op zijn werk en even later belde mijn man me op. Ik had voor het eerst een hulpeloos wezen aan de telefoon. Het bedrijf was failliet. Hij kwam naar huis en ik ook en ik trooste deze man die niets meer was als een berg ellende. Samen zouden we dit onrecht op gaan lossen ! En daarom zette ik mijn plannen in de ijskast.
We kregen het financieel erg zwaar dus mijn tijd ging nu naar de boekhouding. Tot ik in januari van 2013 besefte dat de situatie niet ging veranderen. Ik zei tegen mijn man dat we mischien maar het beste uit elkaar zouden moeten gaan. Zijn reactie was beter zijn best gaan doen. Niet op emotioneel vlak maar in dingen doen. Het had een zin meer want mijn gevoel was compleet dood.
Ik schreef een lange brief naar mijn man waar ik zei dat het op was. Dood was. Ik niet meer verder kon. Dat het me heel erg spijtte en het me erg veel pijn deed Pijn van hem en over hem. Want zijn leugenleven was ook alleen maar uit schade ontstaan van vroeger. Ik had de macht niet dit weg te nemen. Ik kon het ook niet en de gevolgen waren dat we allebei elkaars pijn versterkte en er alle twee op heel verschillende manier mee om gingen. Ik wilde praten , uit praten , helen en oplossen en hij trok zich terug in zijn leugenleven. Een leven wat zo makkelijk te vinden is in deze verdorven wereld.
Het beste ingredient om elkaar kwijt te raken. Mijn man was opgelucht. Ik sprak de woorden die hij niet kon spreken.
Onze restliefde , de echte liefde , en onze nuchterheid heeft ons door de scheiding gered. Er viel een last van zijn schouders en ik droeg liever de gevolgen van mijn verkeerde keuzen , namelijk falen van een stabiel gezin , dan de vernietiging van het leven van ons allemaal. Schade was er al voldoende.
De meisjes vertelden we dat papa en mama apart gingen wonen. Het woord scheiding hebben we nooit in de mond genomen gewoon omdat we wisten hoe de buitenwereld daar mee om gaat. En wij wilden er als een vader en moeder mee om gaan en daar ben ik hem dankbaar voor.
De jongens waren opgelucht.
De scheiding werd uitgesproken binnen 2 maanden. Gewoon omdat we allebei het zelfde doel hadden. Rust.
Ik heb alle boekhouding in alle rust kunnen splitsen en zo kunnen maken dat er geen schade op dat gebied was. Mijn man bleef in het huis en mijn naam bleef op de hypotheek staan. Samen delen van verantwoording was dat. We eissten niets van elkaar als het beste. Zo kon het ook dus gaan.
Ik heb mijn vader tussen neus en lippen verteld dat : "Wij gaan uit elkaar. Wij houden nog veel van elkaar maar het is beter zo ". Meer niet !
Ik had geen behoefte aan oordeel.
En het werd September 2013 . Gescheidden, ik wachtend op een plek voor mij en de kinderen , maar samen wonend. Strijd was gestaakt . Rust had plaats gemaakt voor mij en mijn man , waar ik nog altijd veel van houd . Mijn Boom en rots zal hij blijven maar ik kan niet leven met zijn leven. Die muur had bepaald.
Volgend deel : brieven.webnode.nl/news/troosten-maar-de-weerhouder-spreekt/
