2014

De hele maand Januari had ik het heel erg zwaar. Ik kon nu namelijk pas de scheiding en de verhuizing een plaats gaan geven. Dat kon omdat er rust in mijn leven was gekomen. In die rust kon ik alles voelen en dat was loodzwaar. Het was weer een rouwproces. Het besef dat ook mijn tweede huwelijk mislukt was. Ik had het zo anders voor me gezien. Het schuldgevoel naar mijn kinderen was overweldigend. Ik had tijd nodig om een nieuwe verdeling te vinden in mijn gezin. 

Wonderwel heeft dit proces maar een maand geduurt. Dat kon ook omdat ik mijn boom en rots was verloren maar een vriend terug had. Want door de afstand kon ik weer zien wat ik wilde bewaren aan de vader van mijn dochters. Er was geen reden meer voor strijd om mijn plaats , zijn plaats of dat van mijn kinderen. 

Langzaam maar zeker kwam er steeds meer ruimte en door die ruimte kreeg ik een hele nieuwe relatie met mijn Hemelse Vader. Die kwam weer op de voorgrond in mijn leven. Ik besefte ook dat ik zonder dat niet kon leven. 

Ik kreeg ook weer een gebedsleven. Ik besefte dat ik mijn geloof altijd bij mij had gehad maar dat het heel erg verstopt was onder lagen van ellende. 

Toen mijn geloof was verborgen was ik me daar niet van bewust. Dat zag ik pas toen ik rust in mijn leven kreeg. Want blijkbaar had ik al die tijd een tekst op het toilet hangen . De liefde. 

1 Kor. 13 :De liefde is geduldig en vriendelijk. Liefde wordt niet jaloers. Liefde schept niet op en vindt zichzelf niet vreselijk belangrijk  Liefde zegt of doet geen onaardige dingen en denkt niet alleen maar aan zichzelf. Liefde raakt niet verbitterd. Liefde vergeeft als een ander iets verkeerds heeft gedaan. Liefde is niet blij met oneerlijke dingen, maar met de waarheid.  Liefde vertelt fouten van andere mensen niet door, denkt altijd het beste van een ander en blijft altijd geduldig.  De liefde schiet nooit tekort en verdwijnt nooit.

We hebben dus deze drie dingen: geloof, hoop en liefde. Maar de belangrijkste van deze drie is de liefde.

Op een avond heb ik de hele tekst uitgeschreven en dat wederom op het toilet gehangen. Dat is de palats waar men even tot rust kan komen en in rust de tekst kan laten door dringen. 

Ook had ik blijkbaar al die tijd mijn Bijbel gelezen maar dan in hele onbewuste toestand. En vermengd met eigen invullingen. 

Voor het eerst in mijn leven , na 41 jaar , vroeg ik in gebed of ik de Here Jezus mocht leren kennen ! 

Ik wist Hem alleen van verhalen en was het abstract voor mij geweest. Het had me nooit geraakt tot in mijn ziel

Toen ook besefte ik de betekenis van vragen en gegeven worden. 

Vanaf dan werden mijn ogen langzaam aan geopend. En raakte ik gevuld met de Heilige geest. Altijd al was ik iemand geweest die diep na dacht over het leven , meestal kwam ik tot de dieptse diepten in het weiland wanneer ik met mijn hondje wandelde , maar nu eindelijk wist ik dat ik dit vragen en zoeken naar antwoorden gericht kon gaan doen. Ja ik kon het gewoon aan Jezus zelf gaan vragen . Mijn gebedsleven werd een doorlopend proces door de dag waarin ik van alles deelde en vroeg . 

Ik kreeg een hernieuwd geloof ingelegd door de Heilige geest , nu hoefde ik mijn eigen geest niet meer te  kwellen door antwoorden daar te vinden en van de geesten van de zogenaamde wijzen in dit aardse leven maar werd het 1 weg. Een weg van waarheid. 

De hoop kreeg ik van Jezus . Dit werd mijn lijftekst waar ik veel kracht uit put :

Een psalm van David. De HEERE is mijn Herder, mij zal niets ontbreken.

Hij doet mij nederliggen in grazige weiden; Hij voert mij zachtjes aan zeer stille wateren.

Hij verkwikt mijn ziel; Hij leidt mij in het spoor der gerechtigheid, om Zijns Naams wil.

Al ging ik ook in een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij; Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij.

Psalm 23 

En de liefde kreeg ik van Mijn Hemelse Vader omdat Hij mij eerst lief had. 

Toen besefte ik dat Hij mij nooit alleen had gelaten. 

Omdat ik heel goed wist waar dit zondige aardse leven eindigd , kreeg ik een noodzaak mensen om mij heen te gaan vertellen. Want ik zag ineens heel goed waarom ik het nooit in aardse pleziertjes had kunnen vinden. Ik vond het altijd al een heel leeg bestaan. Het had me nooit kunnen opvullen. 

Omdat mijn hart er zo vol van was en is , plaatste ik van alles op mijn facebook. Ook wilde ik erover spreken tegen mijn visite. Natuurlijk kwam dit helemaal verkeerd aan ook omdat ik alle muren voel . En hoe meer weerstand hoe harder ik wil roepen. En hoe harder ik mensen af stoot  hoe meer ik spot oproep. Bovendien plaatste ik onheil. Want hoe moest ik de mensen dan wakkers schudden? Allemaal lopend van dag naar dag zonder om zich heen te kijken. Het interesseerde ze gewoon niet. Als de mens het maar goed heeft waarom zou je dan verder kijken wat werkelijk gaande is ? Ik begreep niet dat mensen zo blind waren. Zich vast houdend aan geloof van eigen redden. 

Ik vond het dieptriest dat mensen niemand aan konden roepen wanneer alle zekerheden weg vallen. 

Ik kon niet anders dan besluiten dat ik niet vrij mocht spreken wat mijn hart wilde zeggen. Mijn kinderen schaamden zich ineens voor mij. Alsof ze een nieuwe moeder hadden. Nu was dat ook wel een beetje zo en ik begreep mijn kinderen ook wel maar echt nieuw was het niet. Het was gewoon iets wat verborgen in mij had geleefd en nu aan de oppervlakte was gekomen. 

Alsof ik voor het eerst in mijn leven werkelijk had gevonden wat ik altijd al zocht en waarvoor de tijd rijp was. 

"Niets kan ons scheidden van Gods liefde door jezus Christus "( naar Romeinen 8 ) 

Ik moest me opsplitsen. 1 facebook voor 'vrienden' met alle dagelijkse dingen en 1 facebook waar ik mocht zijn wie ik werkelijk was samen met gelijkgestemden. 

De avonden vond ik heerlijk. Helemaal alleen met mijn laptop , tv uit , en dan las ik en las ik avond aan avond bijbelstudies en sprak ik met geloofsgenoten. 

Ik heb in die tijd alles weg gegooid wat niets van doen had met Gods Woord en de Waarheid. Boeken , films , muziek. Heerlijk vond ik dat , wat een opruiming. Wat een opschoning. 

Weg met alle leugens ! 

Voor mijn kinderen hing ik schilderijtjes op in huis met teksten in de hoop dat ik zo kon spreken. 

In die tijd had mijn zoon mijn moeder toegevoegd op zijn facebook. Daardoor kreeg ik weer contact met haar. En zo kregen we ook weer lijflijk contact. Bovendien hadden we een gemene deler. De dood van mijn schoonzus en haar schoondochter . Het uitgesloten zijn van mee rouwen door het wachttorengenootschap. Ze vond het ook erg voor me dat ik weer alleen was. Ik hoefde me niet meer te bewijzen dus dat verliep prima. Ze hielp me door dingen aan te schaffen. Ik kreeg bijvoorbeeld een oven met gasfornuis van mijn moeder.  Wel vond ik het spijtig dat ze het geloof helemaal aan de kant had gezet.

Ik besefte dat het niet in mijn macht lag om haar te overtuigen want dat moet de Heilige Geest doen. Wel kon ik nu bidden voor mijn hele familie. Dat was wat ik kon doen. 

IK mijn gebeden heb ik ook alles wat me te binnen schoort over mij en mijn leven naar het kruis gebracht. Al mijn zonden , falen , leugen , de kleinste dingen , voor alles vroeg ik vergeving. 

Net of ik ook daarin opruiming hield. 

Daarna werd ik geplaagd. Voortdurend werd ik aangeklaagd door een twijfelend geweten. Maar leerde ik langzaam aan boze gedachten direct bij Jezus te brengen. Eventueel overschreef ik de gedachten met opwekkingsliederen. 

Vooral deze :

Heer ik kom tot U , neem mijn hart verander mij , als ik U ontmoet vind ik rust bij U ....En Heer ik heb ontdekt dat als ik aan U voeten lig , trots en twijfel wijken voor de kracht van Uw liefde...Houd mij vast , laat Uw liefde stromen , houd mij vast heel dicht bij Uw hart...Ik voel uw kracht en stijg op als een Arend ...Dan zweef ik op de wind , gedragen door Uw Geest en de kracht van uw liefde.! 

Ik was me niet bewust van al deze valse gedachten. Met mijn geloof kwamen ook deze aan de oppervlakte. 

Ook was er een andere strijd gaande ! 

Ik voelde de spijt en de pijn over mijn kinderen. Want in de tijd dat ik me uit liet sluiten in het jaar 2000 waren mijn jongens 5 en 3 jaar oud. Vanaf dan hebben hun een moeder gekend die boos was op alles wat met geloof te maken had. Daarom heb ik ze niet opgevoed met de Bijbel. 

Ik had een enorme wroeging en spijt te strijden daar over. Want nu ze 19 , 17 en 11 jaar zijn hoef ik er niet mee aan te komen. Ik voel me daar zeer verantwoordelijk voor. 

Ik roep eerder heel veel weerstand op bij ze. 

Ik had maar 1 ding over besefte ik en dat was gaan oefenen in de vruchten van de Geest. 

Ik kon het ze niet vertellen dus moest ik het ze laten zien . 

Maar wat een verdriet en pijn. Het kon toch niet waar zijn dat ik na zo'n leven wat ik had gehad mijn kinderen de 'dood 'in had gejaaagd. 

Daarom moest ik leren vertrouwen en het over gaan geven. Ik moest de controle los laten want net zoals Hij mij nooit heeft los gelaten en mij bij zich heeft geroepen , zo zal Hij ook mijn kinderen , wanneer het kinderen van God zijn , tot zich roepen. 

Ik zou daar niet het laatste woord in hebben. Mijn enige taak nu is bidden voor mijn kinderen en een moeder zijn .

Op en dag , in al mijn wroeging en vedriet en pijn , die ik tot op de dag van vandaag nog wel heb omdat ik het niet kan delen met alles wat ik lief heb , namelijk mijn kinderen , was ik aan het wandelen met mijn hondje en schoot er mij zomaar een tekst binnen van heel vroeger toen ik zelf nog een klein meisje was en waarvan ik niet wist dat dat ergens in mijn hoofd zat. 

Ik was God de Vader door Jezus Christus erg dankbaar dat ik deze tekst in mijn gedachten kreeg. Ik moest me hieraan vast houden want Hij gaf het me niet voor niets

Ondertussen zie ik hoe de wereld trekt. Met zijn muziek en films. Ik probeer mijn kinderen bewust te maken van de betekenissen. Maar het is als lopen op een wip wap. Het kan zomaar door slaan. Ik kan mijn kinderen zomaar tegen me in het harnas jagen. Wanneer dat gebeurd krijg ik allemaal vloekwoorden en spot en zijn mijn kinderen even niet zoals ik ze zien wil. Dat maakt me dan verdrietig. En vind ik het echt erg dat ze niet weten waar hier de bron van is. 

Mijn oudste dochter is een ander kind. Toen ze nog klein was wilde ze een kinderbijbel. Die heb ik toen voor haar gekocht , niet wetende dat haar Vader dit in haar hart heeft gelegt. 

Nu lees ik met haar uit de bijbel . Haar tweelingzusje verzet zich daar enorm tegen. Soms krijg ik de kans met haar te bidden. We bidden dan ook voor haar zusje. 

Met hun vader kreeg ik een gesprek over geloof. Wat een agressie. Hun vader zei : Als ze met een Grefo ( het moet zo neerbuigend mogelijk gebracht worden blijkbaar ) thuis komt dan schiet ik hem harstikke dood. Nou zoveel agressie roept het dus op. En dan blijf ik kalm en rustig maar huiilt mijn hart tegen dit soort giftige pijlen. 

Dan voel ik de wereld trekken versus God de Vader. Ik weet wie over winnen zal en daar houd ik aan vast maar dan huil ik ook voor de vader van de meisjes. 

Anita , 42 jaar , alleenstaande mama en van plan om dat voor de rest van dit aardse leven zo te houden. 

Volgend deel : brieven.webnode.nl/news/steeds-meer-richting/