6 Bergafwaarts

Omdat de tweede zwangerschap best traumatisch voor me was geweest , wat los stond van de liefde voor mijn kinderen , wist ik dat ik dit nooit meer mee wilde maken. Ik maakte een afspraak bij de huisarts voor een sterrilisatie. Definitief over en klaar. 

Ik kwam aan in het ziekenhuis waar ik een definitieve sterrilisatie zou onder gaan. Dat wil zeggen dat ze de eileiders dicht zouden branden. Maar de arts die deze operatie zou uit voeren was die dag ziek dus kwam er een vervangend arts. Die deelde me mede dat hij niet met de voor gestelde methode werkte en ik klemmetjes op de eileiders zou krijgen. 

Zo gezegt , zo gedaan. Toen ik wakker werd uit de narcose overviel mij een niet uit te houden pijn. het leken wel extreme weeén. Ik kreeg direct morfine toegediend die na een half uur zijn werk begon te doen. 

Compleet zwak en ziek ging ik aan het einde van de dag naar huis. Thuis aangekomen zei mijn man dat hij nog even ging vissen. ( later bleek dat hij niet bij het viswater is geweest ) . Ik voelde me in de steek gelaten want ineens moest ik in mijn toestand zelf voor mijn kleine jongens zorgen. Onverwacht kwam mijn broer met zijn vrouw langs en een normale reactie zou zijn dat je blij bent maar ik schaamde me alleen maar. Ik schaamde me dat ik te zwak was en niet voor mijn visitie kon zorgen. Het enige wat ik wilde was namelijk slapen maar dat ging niet door. 

Toen mijn jongste kindje 8 maanden oud was en mijn oudste 17 maanden was het op met me. Ik werd daarom opgenomen en ging een revalidatie proces in. Ook kwam ik onder behandeling van een reumatoloog en een psychiater. Ik werd gediagnosteerd met een Neurastene depressie ( een depressie na lang geestelijk en lichamelijk lijden ) en op fybromialgie (  reuma aan spieren en pezen ) . 

6 weken lang verbleef ik in het ziekenhuis . Mijn oudste zoon verbleef bij de ouders van mijn man en mijn jongste verbleef bij mijn moeder. Iedere keer dat ze op bezoek kwamen was ik dolgelukkig maar als ze weer weg waren restte mij schuldgevoel. 

De periode in het ziekenhuis zelf was wel fijn. Ik had een meisje naast me , die onverklaarbaar niet meer kon lopen , en tegenover me lag een oud meneertje.  Ik trok op met het meisje naast me , we gingen samen naar speltherapie en naar de revalidatie therapie. Later ben ik nog eens op bezoek gegaan met het meisje naast me in het verzorgingstehuis bij het meneertje. Even later is hij overleden. . 

Ik weet nog hoe ik me voelde , op weg naar huis , toen ik ontslagen was. Er speelden 2 dingen bij me. De weg naar huis was verdoofd en de weg naar huis was er één van hoop en vertrouwen. Ik wilde er alles aan doen om mijn gezin te laten slagen. 

Maar mijn man was meer weg dan thuis. Op een avond werd ik gebeld door een vrouw. Ze zei :' Jouw man gaat vreemd '. Ik vroeg : 'hoe weet jij dat , en wie ben jij dan ? Maar ook : 'Het verbaasd me niets '. Ze wilde niet zeggen wie ze was . 

Toen ik had opgehangen voelde ik me zo eenzaam en alleen dat ik het liefst dood wilde. Ik wilde hier niet meer zijn. Ik was het strijdden moe . Ik wilde weg gaan , voorgoed , samen met mijn meest mooiste wat ik had . Mijn kinderen. Ik begon te bidden en wat ik toen voelde was troost in de volste betekenis. Ik voelde als of er vleugels om me heen geslagen werden. Vleugels om onder te schuillen , maar vooral die me droegen op dat moment. 

Ik heb mijn man die nacht geconfronteerd toen hij thuis kwam maar het werd ontkent. 

Wat hij wel deed was ineens bijbelstudie nemen. Aan alles voelde ik dat dit niet oprecht was maar eerder een verbloeming. Mijn vader was trots ! En hoe graag ik het wel uit wilde schreeuwen aan de broeder en de zuster die die bijbelstudie gaven aan ons en alles wilde vertellen aan mijn vader werd mij onzichtbaar en volgens ongeschreven wet de mond gesnoerd. Ze waren trots. Een goede vrouw moest ik zijn en met die bijbelstudie zou alles goed komen in ons huwelijk.  Ik zelf had er maar 2 woorden voor : huichelachtig en hypocriet . 

Mijn oudste zoon was inmiddels 2 jaar geworden. Ik sliktte pillen van het ziekenhuis. Imipramine. Aan het einde van een Dinsdagochtend was ik mijn jongste naar zijn bedje brengen voor een klein middagslaapje. Toen ik terug kwam zag ik mijn zoon op het aanrecht zitten met mijn potje pillen , die boven in het aanrechtkastje stonden , en wit schuim om zijn mondje. In alle lagen wist ik wat er aan de hand was. Maar de ontkennende stem van dit vreselijke was sterker. Al zoekend naar evenwicht en helder denken , zocht ik in de medische encyclopedie. VERGIFTIGING ? Bel de arts. Ik tilde mijn zoon van het aanrecht waar ik ook snel zijn mondje had proberen te spoelen en zette hem op de grond. IK zei tegen de assistente :'ik denk dat er iest ergs is gebeurd. Mijn zoon heeft mijn pillen op. 'Ze zei dat ik onmiddelijk naar het ziekenhuis moest gaan alwaar er dan een team zou klaar staan. 

Ik belde een buurvrouw , zei dat ik het straks zou uitleggen maar dat ze aan straat moest gaan staan , pakte mijn zoon uit zijn bedje , zette hem in de autostoel , pakte mijn slappe zoon van de grond af , zette hem voorin , scheurde naar mijn buurvrouw  en scheurdde naar het ziekenhuis. 

Daar hebben ze hem over genomen , begonnen zijn maag leeg te pompen , kreeg hij stuippen , wist ik wat het betekend als de grond onder je voeten weg valt ( zoveelste keer maar nu erger ) , bedacht me wat ik tegen de familie zou gaan zeggen : ik , schuld aan het weg zakken van mijn zoon uit dit leven , diende hem infuusen toe en verschillende spuiten tegen de stuippen, en hadden hem gestabiliseerd. 

Hij ging naar de kinderafdeling waar ik de vader van de jongens belde. Die kwam aangescheurd en op het moment dat hij binnen kwam kreeg mijn zoon weer stuippen. En weer zag ik hem weg glijden uit dit leven. 

Ik heb 2 nachten gewaakt bij mijn zoon die in diepe coma lag. 

Als een wonder zat hij heel vroeg in de ochtend recht op in zijn bedje , stabiliseerde , had etenslust , mocht naar de speelzaaal , en later naar huis. De arts zei : 'Nu kunnen we het tegen jullie zeggen , we hadden gedacht dat hij hier niet uit zou komen en we waren aan het bespreken om hem over te brengen naar een specialistisch ziekennhuis . Hij heeft een engel bij zich gehad ! '

Ja , ik weet dat het onze Hemelse Vader zelf was die hem hier uit heeft gehaald . Amen . 

Mijn zoon was na 3 maanden weer zijn oudde ik al is het altijd een kind met een beperking gebleven in sociale interactie. Hijj is dan ook later gediagnosticeerd met ADD en meer beperkingen. Hij heeft zijn school dan ook niet af kunnen maken maar vind zijn weg , met mijn begrip en geduld wel . 

Het meest zondige en schaamtevolle deel van mijn leven 

Voor het comitee 

en het was al bijna helemaal donker.
 De vrouw kwam naar buiten, naar hem toe.
Ze had zich uitdagend gekleed, als een hoer.
 Het is een brutale vrouw die er maar op los leeft.
Ze blijft nooit thuis.
 Altijd is ze op straat te vinden.
Ze hangt rond op de pleinen.
Op de straathoeken loert ze op mannen.

Bam . Zo werd ik dus bekeken ! Een hoer wat op de hoeken van de straat staat te loeren. Wat met hoerenkleding rond loopt. Brutaal en altijd op straat te vinden. 

Nou , ik herkende me er niet in en het bracht me dat ik eigenlijk compleet beledigd was. Maar ik heb het commitee uitgezongen hoor. Nu hoefde ik niet uitgesloten te worden en dat scheelde weer voor de relatie tussen mij en mijn vader. 

Buiten gekomen , waar mijn vader zat te wachtten was dit dan ook het enige wat ik erover te zeggen had. 'Ze lazen me een tekst voor van een hoer op de hoeken van de straat  en dat ben ik blijkbaar '. Mijn vader vond het ook wel wat vreemd maar de ouderlingen zullen wel weten wat ze moesten doen dus hij nam ook geen moeite om die ouderlingen over de tafel te trekken om te vragen waarom ze zijn dochter voor hoer uit maaktte. 

Ik denk dat ik restricties kreeg. Dat weet ik niet meer want het interesseerde me eigenlijk ook niet meer zo. Ik mocht niet meer antwoorden in de zaal bij de voorgekauwde antwoorden op de voorgekauwde stukken tekst uit de wachttoren en lezinkjes houden , voorgekauwd over onderwerp , inleiding , midden en slotstuk . 

Wanneer ik daarna in de zaal kwam keek de ouderling , die mijn man studie had gegeven , mij letterlijk met de nek aan. Zeer vernederend! 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------