7 Einde twintig.

Ik was inmiddels een half jaar gescheiden en voelde alles behalve steun vanuit de gemeenschap der jehovahs getuigen. Ik voelde ook dat mijn vader weer niet blij met mij was. 'Net der moeder ', zoiets. 

De gang naar de zaal vond ik zowieso loodzwaar. Ik zat voortdurend met mijn 2 kleine jongens achterin , in de tweede zaal zoals ze het daar noemen. Kinderdiensten en dergelijke kennen ze daar niet . 

Ik kwam altijd al gestrest aan en dan moest ik er ook nog 2 uur lang mijn kinderen zoet zien te houden. 

Ik ging maar wilde niet gaan. Het voelde als een zwaar juk dus dat betekende maar 1 ding. Ik was een complete mislukkeling. Niet goed genoeg voor het paradijs. Ik zou daar toch nooit komen. Wat ik ook deed , hoe ik ook mijn best wilde doen .....Armageddon , dat zou zeker en vast mijn plaats zijn. 

Maar armageddon was niet het enige wat me kwelde. Nee , de demonen ook. Daar werd namelijk ook enorm de nadruk op gelegd. Achteraf ben ik gewoon jaren lang gegaan naar een horrorshow in een saus van namaakliefde met veel namaakstoffen , verteld uit een namaakbijbel. 

7 maanden na de scheiding werd ik weer opnieuw verliefd. Waarom ? Omdat ik deze man zag als een rots . Een soort boom wat diep geworteld in de grond stond. Precies wat ik in die fase van mijn leven nodig had. De stabielste persoon wat er maar te vinden was. Daar werd ik verliefd op. 

We kregen een relatie en dat nieuwtje verspreidde zich snel. Helemaal tot in de koninkrijkszaal aan toe. Maakte me niet uit. Dood gaan deed ik toch wel . 

Geen paradijs voor mij. Maar dan wel zonder zwaar juk. 

Dus kwamen de ouderlingen onaangekondigd langs voor een 'herderlijk bezoek'. Zo zag ik het zelf niet trouwens. Ik zag het meer als zo :

Ik was net bezig mijn boodschappen uit de auto te dragen en daar kwamen ze aan met de actetassen. Dezelfde ouderling / waakhond die mij de nek toe keerde in de zaal. 

Ik vroeg ( in eerste instantie overrompeld ) : 'wat komen jullie doen '. Het zal me niets verbazen als mijn vader het doorgeefluik is geweest. Je zult maar schuldig zijn aan de zonde van je dochter. 

Ze zeiden : 'we hebben het een en ander gehoord en we komen kijken of dit waar is '. 

Ik zei ( in een split-second besloten ) : 'Jullie komen niet in mijn huis en weet je wat ........SLUIT MIJ MAAR UIT '. 

De woorden waren gezegt . SLUIT MIJ MAAR UIT ! 

Nu hadden ze niet eens meer de kans om zich op de borst te slaan. Geen bloed gedronken. Geen vrouw voor een nieuw comitee kunnen brengen . Geen eer van de vernedering. 

Ze dropen af ...................

Ik kan je niet vertellen wat voor een last er van mijn schouders viel , dat moment. Nu hoefde ik niet meer. 

Ondertussen had ik ook een huisje gekregen van de woningbouwstichting. Ik was er heel erg gelukkig mee. 

Ik stond op straat wat met de buren te praten , degene die me zo geholpen hebben met de moeilijke zwangerschap van mijn tweede zoon . Hij zat in zijn auto met zijn raam open . Mijn hondje stond naast me. Op het moment dat hij weg wilde rijden liep mijn hond voor zijn wiel. Hij reed over mijn hond heen. Mijn hond rende in paniek weg en ik rende er achter aan. In een tuin heb ik hem gevonden. Zijn bekje hing er helemaal los bij. 

Bij de dierenarts aangekomen bleek hij een verbrijzelde hersenschedel te hebben en was zijn onderkaak helemaal los zodat de onderkant van zijn bekkie er los bij hing. Ik heb moeten besluiten hem in te laten slapen. Dat heeft me heel veel verdriet en pijn bezorgt. Ik was mijn maatje kwijt. Ik heb hem begraven en een teckelbeeld gekocht ter herinnering aan hem die ik nog steeds heb in mijn tuin. 

Veel tijd om te rouwen had ik niet want een week later kreeg ik de sleutel van mijn nieuwe huisje , was het huis van mij en mijn exman verkocht en ging ik een nieuwe start maken. 

En zo eindigde mijn leven als twintiger . Gescheidden , verliefd , heel met mijn kinderen , hondje op een vreselijke manier aan zijn einde gekomen op 12 jarige leeftijd , uitgesloten. 

Volgende deel : brieven.webnode.nl/news/het-jaar-2000-/