Getrouwd

2002 ging over op 2003. Na veel voorbereidingen was het dan zover op 3 Januari 2003. We gingen trouwen. 

Het was een mooie winterse dag waar de zon scheen. Ik had mijn jurk zelf gemaakt , samen met mijn schoonmoeder. Daarnaast had ze ook nog de mooie pakjes voor de jongens gemaakt. We zagen er prachtig uit. 

Iedereen kwam samen in ons huis . Toen ik klaar was kwam ik naar beneden waar de jongens me op stonden te wachten met mijn aanstaande man. Met z'n allen gingen we in een old-timer bus. De sfeer was heel gemoedelijk. 

In de trouwzaal las ik een gedicht voor aan mijn aanstaande man , alwaar ook de jongens naast ons zaten. Dat wilde ik zo. Ik ging niet alleen maar trouwen met mijn man , boom/ rots , maar ik wilde ook trouw beloven aan dit gezin. 

Een nieuw begin ; en daar was jij

Je wilde er zomaar zijn voor mij

Wat je nu al aan ons hebt gegeven , je betekend voor mij mijn leven

Je laat me zien wie ik ben , het is net of ik je al jaren ken

Als ik aan je denk dan komt het beste in mij naar boven

En daarom kan ik in jou geloven

Je bent mijn hoop en ook mijn dromen

En daarom , bedankt dat je in ons leven wilde komen 

Het JA werd gezegt , de ringen om gedaan en daarna op weg naar een boot alwaar we het diner nuttigden en het feest op werd gehouden. Een prachtige dag met een prachtig feest! 

Geen oma meer , geen schoonvader meer , ook geen vader-moeder en broers van mij , maar wel mensen waar ik van hield. Dat maakte het allemaal goed. 

Vlak na ons trouwen bleek de tamtam de ronde te zijn gegaan. 'Oh , nu is ze getrouwd en dan kunnen we wel weer langs gaan aan de deur want dan komt ze misschien wel terug naar ons geloof '. 

Maar ik kwam niet terug. Mijn man sprak de volgende woorden aan deze Jehovahs getuigen aan onze deur :  'Jezus is ook voor haar gestorven '. En weg waren ze weer.  Ik vond het een zoveelse antijging en brutaliteit van deze lieden. Wat dachten ze wel niet na alles wat er was gebeurd? 

In die tijd  , nog voor ons trouwen , kwamen mijn moedergevoelens weer sterk naar boven. IK had spijt van de sterilisatie. Het was een wonder dat die arts toendertijd ziek was . Ik maakte eeen afspraak in het ziekenhuis en de sterilisatie werd ongedaan gemaakt , iets wat kon omdat er alleen maar klemmetjes op mijn eileiders zaten. Nu klinkt dat ook weer makkelijker dan dat het was want de operatie heeft toch 2 uur geduurt. De eileiders zijn door geknipt en minuscuul weer aan elkaar gehecht. 

Na de operatie ging het niet zo goed met mij omdat mijn bloeddruk helemaal weg zakte . Ze kregen me niet goed bij maar daar weet ik zelf niets vanaf. 

Affijn , ook dat kwam weer goed en was het afwachten of ons een kindje geschonken zou gaan worden. Als dat niet het geval zou zijn was ik ook gelukkig hoor. Ik had immers al 2 prachtig mooie kinderen mogen krijgen ! 

3 maanden na het trouwen was het dan zover . Ik was zwanger,  een jaar na de operatie. 

Ik vond dit een groot wonder en mijn intense wens ging in vervulling. Omdat ik onder controle liep in het ziekenhuis , wegens de operatie,  zou ik daar de eerste echo krijgen. Dit gebeurde met 8 weken al. 

Het bleek een dubbel wonder ! We waren zwanger van een tweeling . 3 dagen lang hebben we erom moeten lachen en na die 3 dagen hebben we wat zorgen gehad omdat het financieel erin zou gaan hakken. Alles dubbel eigenlijk. 

In het midden van de zwangerschap waren er scheuren in onze relatie. Wanneer je vrouw erg moe is is het niet de bedoeling om dit te compesseren met vreemde mensen op de computer. Ik kwam er achter en riep hem ter verantwoording. Ik stond daardoor onder enorme stress. Maar het werd uitgesproken en beterschap beloofd zoals het in een huwelijk betaamd. 

Daarna kwam er nog een andere vorm van stress bij omdat er geen tussenschot leek te zijn tussen de tweeling. Dat betekend dat ze dan samen in een vruchtzak zitten en er verstrengeling kan bestaan van de navelstreng. Wanneer dat het geval zou zijn zouden ze de meisjes met 33 weken gaan halen. Dat bracht een enorme zorg met ons mee. 

De arts ging op vakantie en na de vakantie zou hij verder gaan kijken. Maar dat vond ik te lang duren dus maakte ik een afspraak bij een plaatselijke verloskundiige , welke ook betrokken zijn geweest bij de zwangerschappen en bevalling van mijn zonen . Daar kreeg ik een echo en constateerden ze dat er wel een tussenschot aanwezig was. Gelukkig , weer wat zorgen minder. 

Aan het einde van de zwangerschap , ongeveer met 33 weken kreeg ik last van een veel te hoge bloeddruk. Daarom hielden ze me scherp in de gaten en moest ik veelvuldig langs komen. Met 35 weken besloot de arts dat de tweeling snel geboren moesten gaan worden. Dat kwam omdat ze samen een moederkoek deelden en er stagnatie ontstond in de groei. Ook waren ze het TTS -syndroom aan het ontwikkelen. Dat betekend dat er een kindje de bloeddonor is en het andere kindje de ontvanger daarvan. Het bloed wat via de navelstreng , door de moederkoek loopt en via de navelstreng van het andere kindje bij dat andere kindje terecht komt. Een kindje zal dan ernstige tekorten oplopen en het andere kindje krijgt veel te veel. 

De datum werd geprikt voor de inleiding .  Eerst op de verjaardag van mijn zoon dus vroeg ik om 3 dagen eerder. Dat was wel weer een grappige bijkomstigheid dat ik dit zo zelf kon kiezen omdat dat precies de datum was die ik had 'voorspeld 'aan het begin van de zwangeschap. 

Vol goede moed gingen we op weg naar het ziekenhuis , kreeg ik om 11 uur het infuus aangelegd , viel ik flauw ( dat kan als je bloeddruk van heel hoog ineens naar heel laag zakt ) , en werd 6 uur later onze eerste dochter geboren en 3 minuten daarna onze tweede dochter. 

Een kindje was spierwit ( de donor ) en het jongste kindje was knalrood ( de ontvanger ). 

Daarom werd het oudste kindje weg gehaald omdat haar waarden niet goed waren. 

Even later kwam mijn schoonmoeder met mijn jongens .

Anita , getrouwd en trotse mama van 4 prachtige kindjes. 

Volgende deel : brieven.webnode.nl/news/a2003-2004/