Hallo broer , dag broer

Hoe ik het gehoord heb weet ik niet maar ik vernam dat mijn broer , 5 jaar jonger dan ik , ook uitgesloten was. Dat was wel het laatste wat ik had verwacht. Hij was juist altijd erg zijn best aan het doen voor de organisatie en ik zag hem juist nooit uitgesloten worden ,serieus als hij was. 

Maar liefde wint het en daardoor werd hij uitgesloten. Het geval was dat hij via zijn werk een vrouw was tegen gekomen. Hij had daar een laag-hoog keuken moeten installeren. Deze vrouw leed aan een spierziekte waardoor ze afhankelijk was. Maar wat ze zelf kon dat deed ze. 

Mijn broer had iemand gevonden die hem nodig had en een betere manier om zijn liefde te kunnen tonen was er niet , hij was nodig. En deze vrouw had hem nodig. Dat werd hun liefdes- binding. Zijn  levensbehoefte. Gezien worden dat hij nodig was en er toe deed. 

Voor mij klonk het als muziek in de oren dat hij uitgesloten was. De deur kon open , eindelijk ! Geen geloof meer wat ons uit elkaar had gedreven. Ik wist niet waar hij woonde en wist ook geen adres. Dus begon ik mijn zoektocht naar mijn broer. 

Het enige wat ik wist was zijn werkgever. Ik zocht het telefoonnummer op van dat bedrijf en belde op. Daar kreeg ik te horen dat hij er al enige tijd niet meer werkte. Maar die oude werggever was erg behulpzaam en dook in de archieven waar hij een telefoonnummer vond. Hij gaf het me. Nu had ik iets tastbaars. Een verbinding die naar mijn broer leidde. 

Ik liet er geen gras over groeien en belde mijn broer op in de hoop dat hij dit nummer nog steeds bezat.

 "Met ****  ", klonk het aan de lijn. "Hallo **** , dit is je zus Anita ." Hij reageerde blij verrast en ik legde hem uit waarom ik hem belde en hoe ik aan zijn nummer was gekomen. Allebei moesten we blij lachen dat we elkaar na zo'n lange tijd weer spraken. Dat telefoontje was een echte broer en zus die elkaar weer spreken na zo lange tijd en daar heel gelukkig om zijn . IK moest lachen en huilen tegelijk aan de telefoon en mijn broer moest ook lachen en zei : 'rustig , rustig ' , omdat mijn woorden als een reinigingsvloed rolden. 

Omdat hij aan het werk was spraken we af dat ik die avond terug zou bellen. De hele rest van de dag was ik in euforische stemming en vertelde het aan wie ik maar kon. Verschillende mensen waarschuwde me voor mijn enthousiastme. Ze wilden niet dat ik teleur gesteld zou worden voor de zoveelste keer. Maar dat kon me niet schelen want we hadden elkaar weer terug en niemand zou daar tussen komen. 

Die avond heb ik 2 uur lang met hem gebeld. We hadden het over ons leven , waar we vandaan kwamen en waar we nu waren gekomen.Hij vertelde over zijn uitsluiting en hoe hij behandeld was door onze vader. Afgestoten als vuil. 

 Dolgelukkig ging ik die nacht slapen. 

2 weken later belde ik mijn broer weer op. Weer zaten we 2 uren aan de telefoon. We raakten niet uitgepraat. 2 weken later belde ik hem weer op. Daar kreeg ik ook voor het eerst zijn vriendin te spreken. Ik vond het harstikke leuk. 

Na zo een aantal keren gebeld te hebben besloten we wat af te spreken met elkaar. Ze zouden eerst naar ons toe komen. Ik vond het erg fijn om onze meiden te kunnen laten zien aan hun oom , mijn broer. Ik nodigde ook mijn schoonmoeder uit. Ik kon nu eindelijk iemand laten zien van mijn familie. We ontmoetten namelijk altijd mijn schoonfamilie en daar weer de aanhang - familie van ( 1 groot feest  ) , maar nu mocht ik dat ook. 

De sfeer was erg fijn en het was een fijn bezoek. Mijn broer hield de meisjes vast en zelfs zijn vriendin ook , terwijl dit erg moeilijk was voor haar omdat ze door haar ziekte weinig kracht bezat . 

Mijn broer 

 Vriendin van mijn broer 

Daarna belden we weer. Eens per 2  á 3 weken . Op een keer stelde mijn broer voor hem eens te bezoeken in zijn huisje. 

Piekobello vetrokken we , met een bos bloemen en goede zin. Daar aangekomen zag ik dat het huis helemaal gericht was op zijn vriendin en haar handicap. Ook had ze geen hebbedingetjes staan maar was alles strak ingericht. Dat maakte me licht nerveus zo met mijn gezin. Ik hoopte maar dat er niets vies werd gemaakt en de jongens zich voorbeeldig zouden gedragen en de meiden niet te veel zouden huilen , wat ze wel deden in die tijd. 

 Ze maakte gebruik van een sta-op - stoel en toen we gingen wandelen ging ze in een rol stoel. We gingen naar een parkje waar mijn jongens , mijn broer en mijn man een potje gingen voetballen. Ik bleef bij zijn vriendin met de meisjes. Daar spraken we over haar ziekte , hoe het zo gekomen was , hoe ze ermee om ging . Ik vertelde haar dat ik ook enige tijd afhankelijk was geweest van hulp met de zwangerschap van mijn tweede zoon en ook niet kon lopen in die tijd , als alleen schuifelen naar het toilet. Uiteraard was de situatie niet te vergelijken maar ik begreep wel hoe lastig het is om afhankelijk te zijn en de strijd die daarbij komt kijken. 

Toen was het tijd om weer terug te gaan naar het huisje van mijn broer en zijn vriendin. Zijn vriendin begon met eten bereidden en ik wilde haar helpen maar dat wilde ze absoluut niet. Dus ging ik bij de rest op de bank zitten . De jongens begonnen ongedurig te worden en ik werd nerveus omdat ik ergens een bepaalde spanning begon te voelen. Dat is iets wat ik altijd al heb gehad. Sferen aanvoelen en tot ver in mijn leven over genomen omdat ik nog niet wist dat ik hooggevoelig was en mezelf moest af schermen. Dat heeft met grenzen stellen te  maken , iets waar ik slecht in was. 

Omdat de jongens zaten te klieren op de bank en ik steeds erger probeerde ze in toom te houden , wat het juist altijd erger maakt , ging het natuurlijk fout. Mijn zoon gaf per ongeluk een elleboog aan zijn broer waarop die een enorme bloedneus kreeg. 

Boven op het witte leren bankstel en het witte schapenvachtje wat op de grond lag. Eerst stelpte ik het bloedden van mijn zoon in de badkamer , bood mijn excuus aan en wilde de sopemmer met de sopdoeken pakken om uiteraard de boel te gaan schoon maken en de schade op  nemen. Daarop griste mijn broer me het volgende toe : "Laat dat , dat schoon maken , je beledigd mijn vriendin hier enorm mee". Maar ik zei dat ik het vrij normaal vond die troep op  te ruimen. Maar het mocht niet , mijn broer ruimde alles op en zijn vriendin heb ik in dit verhaal eigenlijk niet gezien. Zo iets vreemds had ik nog niet mee gemaakt. Terwijl er een enorme spanning in het huis rond waarde , wilde ik het nog hebben over het schapenvachtje op de grond , stomerijkosten enzo,  maar het leek wel of er helemaal niet over gesproken meer mocht worden dus gingen we eten en daarna ging ik met een vreemde smaak in mijn mond naar huis toe met mijn gezin. 

Daarna belde ik mijn broer weer eens maar ik kreeg steeds vaker zijn vriendin aan de telefoon als ik belde. 

Toch spraken we weer af , dit keer weer bij ons thuis. Ze kwamen en het was mooi weer dus zaten we buiten onder het prieel. Daar kreeg ik een pakket van mijn moeder over handigd . Het waren kaarten die ik haar ooit gegeven had en de zeer venijnige brief die ik mijn moeder in het begin van mijn uitsluiting had geschreven en ook  een zelf geschreven gedicht over een clown. Een clown die zich verbergt achter een masker voor de buitenwereld , met smink die lacht maar eronder een berg verdriet. IK liet haar daarmee weten dat ik haar zag in die tijd. 

Ze wilde het niet meer dus gaf ze het terug. Hoe dit zo kwam weet ik niet. Wat ik wel weet is dat mijn broer een zus had met pijn over haar moeder , over mijn uitsluiting en de reactie daarop, maar ik had een broer die blijkbaar geen zelfde ervaring had met zijn moeder over zijn uitsluiting. Mijn broer was zelfs de reden dat ik toendertijd niet meer mocht bellen omdat hij er onrust over kreeg. 

Dan is het begrijpelijk dat mijn broer en ik elkaar niet konden vinden in dit verhaal en we ook niets uit konden praten daarover om de broerder / zuster band te herstellen. Hier was het van zijn kant de gang naar de nieuwe verbreking. 

Onze lijm die ons moest verbinden in onze kinderjaren - tiener en jeugdjaren was al nooit goed dus was er een kracht nodig om de verbinding te herstellen . Mijn kracht om die pijn-verbinding te helen was om erover te praten , naar elkaar te luisteren en elkaar echt te begrijpen . Daar lag de heling van mijn broer echter niet. 

Toen ik het pakketje kreeg was ik gekwetst. Wat moest ik ermee? Waarom nam zijn vriendin die rol van door geef pijn op zich ? Ze deed het woord en de handeling hierover namelijk. Mijn moeder,  met als door gever haar schoondochter ,  en mijn broer en ik in het verlorene stortende. Wat wist zijn vriendin nu van ons verleden en alle ervaringen ? Waar bemoeide ze zich mee?  Monddood !! 

Ik heb mijn broer even echt mogen ont-moeten in  de keuken. Ik stond daar het eten te bereiden. Mijn broer vertelde over zijn verdriet en machteloosheid. Dat hij zo graag zijn vriendin wilde helpen maar dat ze alles zelf wilde doen. Zo kwam het dat ze is gevallen. Mijn broer mocht de rol van aanschouwer hebben. De aanschouwer die moet zien hoe zijn geliefde valt en aan het vechten is om over eind te komen. De tranen in zijn ogen  , de klank in zijn stem vergeet ik niet weer. Het was een broer die zich machteloos voelde en pijn leed omdat hij niets mocht doen als extra pijn ervaren. 

Haar gevecht moest zijn gevecht worden. Ik zag een gebroken broer. We hielden elkaar stevig vast want zijn pijn was nu ook mijn pijn. 

We hebben gegeten en er is nog gevoetbald op ons grasveld. 

Omdat ik zoekende was naar houvast in mijn leven heb ik in het proces van ontdekking over het wachttorengenootschap , het zoeken naar wie God is , waarom ik hier op aarde ben , wat mijn doel was en van de mensheid , wat leven is en wat dood is , God dood verklaarde in die tijd , gezocht naar betekenis aan mijn leven , een stillen van mijn honger over gegeven aan de psychologische kant van het leven. De spirualiteit die ik zocht leidde mij al snel , door de enorme diepe pijnigingen over wat religie mij nu eenmaal had laten zien in mijn leven , naar occulte zaken. Daar is niet veel voor nodig . 

Ik verdiepte me in die tijd in astrologie , tarot ( want ik zocht antwoorden zonder Bijbel ) numerologie. Met mijn aangeboren behoefte om het leven op dieper niveau te begrijpen klikte het al snel aan me vast. De mens kunnen zien achter wat de mens mij liet zien in combinatie met zaken die ik net opsomde  maakte me dat ik er best goed in was. Ik was er ook enthousiast over want als ik antwoorden kon vinden dan moest ik dat delen. Dat kwam omdat ik altijd behoefte voelde om alles wat stuk was te willen helen. Ik wilde het leven begrijpen en de mens in dat leven. Waarom deed iemand zoals hij deed ? 

Want als ik daar geen antwoorden op kon krijgen dan was het leven voor mij nutteloos , doelloos en compleet zinloos. Ook leidde deze weg me snel naar het boedhisme. Dat kwam me zo liefdevol en waar over. 

En ik deelde dit alles met mijn broer en zijn vriendin , gewoon omdat het op dat moment mijn leven was waar ik troost uit haalde en kracht uit putte. Waar ik vol van was. 

Ze gingen naar huis en ik nam weer aanvang met bellen. Eens in de 2 , 3 , 4 weken belde ik  . Voor mij was het dat waard . Ik was me er niet eens van bewust dat ik het was die belde. Ik vond het de moeite waard omdat ik bezig was een verbroken band te helen tussen mij en mijn broer. Maar steeds vaker kreeg ik alleen maar zijn vriendin aan de telefoon.Ik kletste dan over van alles en nog wat met haar en vond het best.  Op het laatst vroeg ze in het begin of ik mijn broer nog wilde spreken. Natuurlijk wilde ik dat want ik belde ook voor hem . Dat ik dat niet goed aan gaf was omdat ik beleefd wilde zijn en haar niet het gevoel wilde geven dat ik met haar niet wilde spreken. Ik kreeg dan mijn broer zo'n 10 minuten aan de telefoon tot ik hem niet meer te spreken kreeg. 

Het gesprek ging ineens over in iets heel anders. Ik kreeg een verwijt naar mijn hoofd. IK belde te vaak ! En ze wilde iets bespreken met mij over mijn broer. We hebben daar een belafspraak voor gemaakt ergens op de dag een keer. In dat gesprek vertelde ze me waarom ik mijn broer niet meer te spreken kreeg. Hij wilde niet meer , had er geen  beheofte meer aan. Ik belde te vaak . 

Hoe en waarom weet ik niet meer maar ik weet wel dat ik gezegt heb dat ik het fijner had gevonden als mijn broer me dat zelf veel eerder tegen mij had gezegt. Hoe kon ik nu weten dat ik dingen fout deed in zijn ogen als ik me daar zelf niet bewust van was. Wat me het meest pijn deed was dat nu geen wachttorenorganisatie tussen ons in stond maar een vriendin die het woord deed voor hem. 

Ik heb nog even als een kat in het nauw geprobeert een verdedinging aan te voeren middels mailcontact naar haar . In plaats dat ik zeker was van mezelf en erop mocht vertrouwen dat ik de juiste intenties had en eigenlijk gewoon helemaal niets verkeerd had gedaan , nam ik de schuld op me en verdedigde vanuit die 'schuld 'mijn handelen. Dat zorgde er natuurlijk voor dat de andere partij bevestiging kreeg in wat ze er allemaal van vonden. Ik deed wat ze wilde horen en daarmee kwam er een einde aan mijn verloren , verbroken contact met mijn broer. 

Ik bleef achter met een antwoord wat ik mijn leven lang al moest aan horen : Jij bent niet goed genoeg '. 

Mijn moeder heeft daar later middels een brief nog eens een bevestiging in gedaan zonder dat ze dit wist. En ik slikte en slikte en wanneer het te hoog op liep,  omdat ik dat gif niet meer weg geslikt kreeg , dan barstte weer de bom en hadden de mensen weer een bevestiging in wat ze altijd al van me wilde denken. En zo bleef die spiraal in tact.

 En bleef ik altijd achter met het gevoel: Jij bent niet goed genoeg ". Op een of andere manier raakte ik nooit uitgeput van het willen helen van alle verbroken relaties in onze familie  Mensen bleven me waarschuwen omdat ze me wilden behoedden voor teleurstellingen maar ik bleef proberen en proberen en proberen. En ik kreeg de klappen en de klappen. 

Iemand omschreef die positie met een voorbeeld als volgt :

"  ‘In een kudde met witte schapen moet er altijd minstens één schaap zwart zijn. Dat is omdat , als er een hond langs komt of een dier met een andere kleur , de kudde anders op hol zou slaan.

 Door slechts één zwart schaap in de kudde , went deze er aan dat er ook iets anders is dan zijzelf. 

En raken ze niet in paniek als de hond van de schaapherder hen naar de andere weide drijft. Hoe groter de kudde hoe meer zwarte schapen.Je begrijpt dat het zwarte schaap belangrijke taken heeft. Namelijk de kudde in alle rust laten grazen, ook al komt er iets vreemds langs. En als de wei leeg gegeten is , dat ze onder begeleiding van de schaapsherder en de hond naar een andere wei kunnen worden gebracht. Veronderstel dat ze bang zouden zijn voor de hond, dan stormen ze alle kanten op en lopen ze juist bij hem weg. Nu kan deze samen met de herder ze vrij eenvoudig naar een andere weide leiden." 

Ik heb het afgesloten met een kaart naar mijn broer toe . Dat ik van hem hou en dat ik hem mis en dat ik altijd aan hem zal blijven denken . 

Volgend deel : brieven.webnode.nl/news/verhuizen/