5 In mijn twintiger jaren

Het huis waar mijn man en ik woonde verruilden we voor een chalet op een park in een ander dorp in de Betuwe. We wilden dit graag zodat we iets voor ons zelf hadden. In die tijd was de relatie met mij en mijn ouders redelijk goed te noemen. 

Heel graag wilde ik een gezin stichtten maar het zwanger worden wilde niet lukken. Daar was ik iedere maand weer verdrietig om. Op een dag was ik bij mijn vader en die zei dat hij wat wilde vertellen aan mij . Mijn broer zijn vrouw was zwanger geworden. Dat nieuws kwam hard aan bij mij omdat dat het geen was wat ik zo intens wenstte . 

Ik heb in die tijd heel wat gebeden om een wonder en uiteindelijk heb ik zelfs een belofte gedaan, Een belofte waar ik nog niets van overzien kon maar ik meende ieder woord. De belofte aan God was dat ik mijn kind , wanneer ik zwanger mocht worden , zou opdragen aan Hem ( toen niet mijn Hemelse Vader maar Jehovah zoals wij hem moesten noemen ) . Wat ik daarme bedoelde was dat ik mijn kind in het geloof zou op voeden. 

Op een dag was ik overtijd en ik deed een zwangerschapstest. Ik bleek zwanger ! Ik zakte op mijn knieën en het eerste wat ik deed was God danken voor dit wonder. Ik voelde me intens gelukkig. 

Vanaf dan was mijn leven in het teken van dat kindje wat in mijn buik  groeide. 

In de loop van mijn zwangerschap werd ik gedoopt. Ik en mijn kindje in mij. Want dan wist ik het nu ook zeker . Nu kon ik nooit meer verantwoordelijk gesteld worden voor het vermoorden van mijn prachtig wonder. Want dat zou er gebeuren namelijk. Als ik de kennis van de waarheid , de leer der jehovahs getuigen dus , wist maar het verwierp was ik erger dan een ongelovige en had ik direct de dood van mijn kind op mijn geweten. Maar nu was ik veilig binnen de organisatie en het mooiste was , ik voelde zelf namelijk niets met die doop, dat mijn vader blij was. Hij liet me daarna de tekst lezen van de verloren zoon. Ja , ik was zijn verloren dochter die terug was gekeerd ! 

Mijn schoonzus , de vrouw van mijn broer en mijn vroegere vriendin  , liep op het einde van haar zwangerschap. Ik was 6 maanden zwanger . IK hielp haar op het laatst met boodschappen doen en andere dingetjes. Ze kregen een dochter. 

3 maanden later , ik liep op het aller laatst , hielp ik haar weer met de boodschappen en ik kwam babykleertjes op halen. 

Die nacht  begonnen mijn weeén om 1 uur en we gingen een hele dag in en weer een nacht en eindelijk na 33 uur werd onze zoon geboren om 10.15 op de Woensdagochtend. 

Wat ik voelde was niet te beschrijven. Ik voelde me een oermoeder . Een leeuwin die haar kind zou beschermen. Daarna ben ik dagen lang verliefd geweest en kon alleen maar huilen als ik naar hem keek. De nachten met hem,  tevreden aan mijn borst , vond ik nog het mooist. De hele wereld sliep en er was alleen maar ik en mijn kind. Nu was ik 23 jaar , getrouwd een kindje en geaccepteerd. 

Wat ik niet fijn  vond is dat een paar dagen na de geboorte mijn vader me met het volgende nieuws belde : "Opa en oma worden weer vader en moeder ". Waat ! Moet ik nu blij zijn ? In ieder geval ging het dus even weer niet om mij. En later ook niet meer om dat broertje of zusje want het werd een miskraam. 

Mijn broer met mijn zoontje links en zijn dochter rechts 

Ik , als officiele Jehovahs getuige wilde serieus echt mijn best doen. Maar ik vond het best zwaar. Toch deed ik alles om mijn vader niet teleur te stellen. 

Mijn zoon was de rustigste baby die je maar kon wensen. Hij sliep , at , ging in bad , kreeg schone luierers , was even wakker en sliep dan weer. 

Naast ons woonde een man alleen. Die man was een alcohollist. Ik had medeleven met hem en bezocht hem regelmatig. In de loop van die bezoeken ging ik over om hem te helpen. Ik maakte zijn huis schoon en kookte eten voor hem. Dat eten verdween trouwens niet in zijn mond. Maar dat gaf me niet. Op een keer besloot hij van de alcohol af te willen en liet zich opnemen. Ik was erg blij voor hem dat hij die kans kon krijgen. Deze man was enorm eenzaam omdat hij zijn scheiding nooit kon verwerken. Zijn kinderen bezochtten hem ook niet meer. Na een aantal maanden kwam hij weer thuis en het leven leek hem toe te lachen. Hij kocht een verrekijker en nam een hond om ermee op te trekken. Helaas ging het al snel weer verkeerd met hem. Hij raakte weer aan de drank en verwaarloosde zijn hond. Ik heb hem een par keer gezegt dat hij beter voor zijn hond moest zorgen want hij stopte hem in een veel te hete houten schuurtje , liet hem 's nachts buiten . Vaak moest ik midden in de nacht naar hem toe om de harde muziek uit te zetten en zijn deur te sluitten. 

Ik kon op een gegeven moment niet anders dan de dierenhulp inschakelen maar ze deden er niets aan. De hond was niet te sterk verwaarloosd. Wat wil je ook als ik telkens een oogje in het zeil hield. Op een dag nam ik de beslissing de hond weg te nemen. Ik wist nog niet waar naar toe maar als die maar weg was omdat de situatie zo slecht was dat de buurman soms met het delirium op bed lag en wij weer moesten 'inbreken 'om hem te checken. 

Ik reed met kind in de maxicosie en hond naar mijn moeder. In het pad van mijn moeder kwam ik een buurvrouw van verderop tegen en vroeg me naar de hond. Ik vertelde het verhaal en ze vroeg of ze er voor mocht zorgen omdat hun hond pas was overleden. Zo kreeg de hond ook weer de verdiende zorg. aan de ene kant voelde ik me enorm schuldig maar ik zag geen andere oplossing. 

Op een gegeven moment was ik druk bezig met andere dingen en kon even niet een paar dagen naar de buurman om kijken. Juist in dat weekend , op een hete zomerdag waar zijn deur laat nog open stond en waarvan ik dacht dat het door het warme weer kwam , is hij dood op de grond gevonden. Ik was totaal van de kaart en vergeet nooit meer het moment dat ik bij mijn raam stond en ik de buurman in een zwarte lijkenzak naar buiten zag komen . 

Na 8 maanden wilde ik zo graag weer een kindje. Want ik miste een kindje , veilig in mijn buik en het hele wonder wat daarbij kwam kijken. De vorige zwangerschap had nogal lang op zich laten wachten dus zou het dit keer niet anders zijn. 

Ik stopte met de pil en ik bleek , verbazing wekkend en geheel en al onverwacht direct zwanger. Mijn man voelde zich overrompeld maar accepteerde het daarna snel. 

Dit keer was het geen goede zwangerschap. Ik kreeg last van bekkeninstabiliteit. Dat betekende dat ik vrij snel niet kon lopen meer . Ik kwam op bed te liggen. Daarmee kwam er ook een schuldgevoel richting mijn zoon waar nu een gezinsverzorgster voor ging zorgen. Ik ontwikkelde een behoorlijke depressie. Ook was ik aan het einde helemaal uitgeput en het ergste was dat ik geen goede jehovahs getuige was want ik kon niet naar de zaal en ook niet in de velddienst. Dus heb ik zelfs in die zwangerschap nog telefoon-velddienst gedaan.Wild vreemde mensen opbellen en prediken aan die wild vreemde mensen aan de telefoon. Natuurlijk mislukte dat jammerlijk . Ik kon op die manier wel uren velddienst invullen waardoor ik in ieder geval niet als inactief te boek kwam te staan maar 'succes 'had ik er niet mee. Nee geen succesverhalen om over naar de 'koninkrijkszaal' te schrijven. 

Meer onmacht en onzekerheid kon een mens niet voelen. Daar boven op ging mijn relatie met mijn man ook nog eens zeer slecht. En mijn vader zei dat ik een goede vrouw moest zijn om mijn man voor het geloof te winnen. Hoe alleen kun je je voelen staan  ? 

In ieder geval is de relatie tussen mij en mijn vader aan gort gegaan want ik zie hem nergens op de kraamtijd-foto's staan . Maar ik weet ook dat we in die tijd geen contact hadden . Waarom ? Onopgeloste zaken , daarom ! 

Wat mijn lichtpunt in die maanden was , was dat mijn vriendin en tevens buurvrouw er iedere Woensdag is geweest voor mij. Trouw kwam ze me helpen iedere Woensdag. Mijn zoon kleedde ze dan aan en we pratten met elkaar. Even die dag geen gezinsverzorgster. Toevallig trok ze mijn zoon iedere Woensdag dezelfde broek aan zodat dat een ritueel werd die we de Woensdagbroek noemde. 

Na 12 uur weeén werd mijn zoon geboren. Totaal uitgeput had ik dit keer geen oergevoel. Wat ik wel had was de diepe wens alleen met hem te mogen zijn. Ik wilde gewoon met rust gelaten worden . Ik wilde niemand om me heen maar hield mijn mond en liet iedereen begaan. Ik heb daar altijd spijt van gehad. 

Dit kindje had het niet zo gemakkelijk. Hij huilde veel en ik was veel in de weer met hem. 

2 maanden na de zwangerschap ben ik op zoek gegaan voor hulp. Want ik wist zeker dat ik van die bekkeninstabiliteit af zou komen. In die tijd hadden we nog geen computers , dus hoe ik het gevonden heb weet ik niet , maar ik kwam bij een man uit in Bergen in Noord -Holland. Een kynesioloog. Ik weet achteraf zeker dat mijn Hemelse Vader dit zo gestuurd heeft want met mijn wilskracht iemand te vinden ben ik genezen . Van bed naar rolstoel , naar een kynesioloog , naar een bekkenband , naar fisiotherapie en zo helemaal weer beter. 

Nu kon ik gaan genieten van mijn gezinnetje. Het hele jehovahs getuige verhaal werd er een van zware last maar dat liet ik niet blijken. 

Met mijn huwelijk ging het niet goed want mijn man ging veel alleen uit en dan zat ik alleen thuis in de avonden. Maar ik moest een goede vrouw zijn dus alles hing van mij af. Want dat zei mijn vader weer eens tegen me nadat we weer contact hadden. 

25 jaar , jehovahs getuige , 2 kindjes en een moeilijke relatie . Daar was ik nu aangekomen in mijn leven. 

Deel 6 : brieven.webnode.nl/news/bergafwaarts/