Ik had nu een nieuw leven zonder familie en probeerde het beste ervan te maken.
In die tijd vond mijn vader het nodig om mij ongezegt een trap na te geven. Er werd namelijk een familie feest georganiseerd.
Mijn vader heeft 6 broers en een zus. De meesten zijn aangesloten bij de Gereformeerde gemeente. Doordat mijn ouders ooit besloten de kerk de rug toe te keren is daar de verbinding met de familie ook minder geworden. We deden immers niet meer aan verjaardagen en dat zijn toch de momenten dat familie gelegenheid vind elkaar te ontmoeten.
Mijn oma was gezegend met over de honderd kinderen , kleinkinderen en achterkleinkinderen. En daar was ik ook een deeel van. Ik en mijn 2 jongens.
Mijn oma liep al tegen de honderd en er werd een familiereunie georganiseerd. Zelfs mijn oom uit Canada is daar voor over gekomen.
Voor jehovahs getuigen geld : Ongelovigen ( dat wil zeggen niet- Jehovahs getuigen ) , zijn nog te bekeren en je mag daar vrij mee om gaan want 'ze weten immers niet beter'. Uitgeslotenen zijn parasieten die je moet mijden.
IK was iemand om te mijden.
Mijn vader heeft er persoonlijk voor gezorgt dat ik niet uitgnodigd werd voor dit familiefeest. Nu niet alleen monddood maar zorgde hij er op die manier ook voor om mij bij de familie tevens buiten te sluiten.
Ik heb dit later allemaal via via moeten vernemen en jaren later heb ik hem hier ook over aangesproken . Het leek wel of hij gewoon geen enkel gevoel heeft over wat dit met mij moet hebben gedaan . Ik hoorde er gewoon niet bij en dat was natuurlijk ook gewoon mijn eigen schuld en dat is dat.
Het jaar 2001
Ik had inmiddels 1,5 jaar alleen gewoond met mijn jongens en vond het tijd worden om samen te gaan wonen met mijn boom en rots. Ik vroeg aan de kinderen wat ze daar van zouden vinden en de kinderen , voor zover ze dat konden overzien , vonden het een leuk idee.
De jongens hebben een tekening gemaakt over dit onderwerp en we gingen hem vragen of hij bij ons wilde komen wonen.
Zo kwam het dat hij in Oktober in trok bij ons en we een gezin gingen vormen.
Hij deed echt zijn best maar het bleek toch lastiger dan ik had gedacht. Hij had zelf geen kinderen en deed echt zijn best een vader te zijn voor de jongens. Iets te veel zijn best naar mijn mening. Natuurlijk had ik al wel dingen gezien waarvan ik dacht : 'dit is niet oke ', maar een mens is heer en meester om zijn ogen te sluiten en alles met de mantel der liefde onder het tapijt te vegen.
Al snel ontwikkelde ik een soort bemiddelingspositie tussen hem en de jongens al had ik dat nog niet bewust in de gaten. Ik was het wel gewend om dingen te bespreken. Het was namelijk mijn tweede natuur. Dingen die niet goed gaan bespreekbaar maken. En dat kan een mens best lang vol houden. En al helemaal als je verder geen familie hebt en je maar een wens had je hele leven lang , namelijk : Een gezin zijn.
Mijn jongste zoon
Mijn jongste zat in groep 1. Die had hij over gedaan omdat de juf hem nog niet toe vond aan een hogere groep. Pas toen besefte de juf dat er meer aan de hand was met mijn zoon.
Ze nodigde me uit voor een gesprek omdat ze wat zorgen had. Mijn zoon leek namelijk in sociale interactie niet goed te weten hoe te gedragen. Ik kon dit wel be-amen omdat ik altijd al meer mijn best voor hem moest doen om contact met hem te hebben. Eigenlijk als vanzelf riep ik hem ook nooit zomaar maar ging altijd eerst oogcontact maken omdat het anders niet door leek te dringen bij hem.
Hij speelde ook altijd het zelfde spelletje. Autootjes achter de verwarming laten vallen , oprapen en weer herhalen.
In vrije spel situaties wist hij nooit wat hij moest doen dus was mijn oudste zoon vaak de klos.
Geduld was gelukkig mijn sterkste kant hierin.
De juf zei dat mijn zoon contact probeerde te leggen met andere kinderen door pardoes achter op ze te springen. Verder kon hij zich niet goed verwoorden. Daar kreeg hij dan ook logopedie voor .
De juf , redder en heldin , heeft ervoor gezorgt dat mijn zoon is door verwezen , mijn zoon is getest en op de beste school aller tijden terecht is gekomen.Mijn zoon bleek namelijk een autistisch spectrum syndroom en alle puzzelstukken vielen op zijn plaats.
Mijn zoon heeft het geluk mogen hebben een hele goede basis mee te krijgen. Hij is nu bezig met een opleiding voor installatiemonteur. De school hanteerde altijd een krote lijn en de samenwerking was uitstekend. Dit alles zonder pillen ( ritalin ) want daar geloof ik dan weer niet in. Wel geloof ik in een goede basis met een juiste structuur en omgeving.
2001 kwam ten einde en 2002 deed zijn intrede.
Anita , mondood maar dan wel met een gezinnetje aan haar zijde. !
