Nieuw begin

Het was November 2013 en ik kreeg het beste nieuws van dat jaar. Ik had een huisje ! Een compleet nieuw appartement waarvan ik niet had gedacht dat het me ooit toegewezen zou worden. Ik wist niet wat me over kwam. Er kon gekozen worden uit 12 appartementen en ik stond op de eerste plaats . Op een Zondag gingen we naar het nieuwe gebouw , het was nog niet helemaal af , en slopen min of meer naar binnen. Duidelijk was dat we de bovenste verdieping wilde omdat we daar een prachtig en wijds uitzicht hadden.

Nu hadden we in het echt kunnen kiezen in plaats van op papier. 

Begin December was het dan zover. Ik kreeg de sleutel over handigd en het klussen kon beginnen. Veel was er niet te klussen omdat het totaal nieuw was. Alleen de muren hoefde een lik verf en de vloer een bedekking. 

Van alle kanten kreeg ik spulletjes aangeboden en zo kwam het dat ik van dit huisje een nieuw thuis kon maken. Ook had ik veel via marktplaats kunnen bemachtigen. Het lukte gewoon allemaal. Eindelijk. 

Binnen 2 weken kon ik in het huisje trekken met mijn kinderen. Nu bleek ook de band tussen mij en de vaders van de kinderen. Beiden hiepen ze. Ik was daar erg dankbaar voor en had dat ook altijd voor ogen gehouden. Onmogelijke dingen waren mogelijk in mijn leven en dingen die normaal zouden moeten zijn bleken onmogelijk. 

Wat ik moeilijk vond was dat ik eigenlijk ongewild een andere familie kwijt raakte. Mijn schoonfamilie. Ik hield wel contact met de moeder van mijn exman , de oma van mijn meiden , maar zoals het gaat is het gegaan. Mijn exman nam die verbinding op zich en ik verdween langzaam uit het zicht. Het was niet anders. 

Het was het minste van mijn verdriet. Als de meiden maar een leuk contact hadden met hun familie van hun vader dan was het in ieder geval goed net zoals mijn jongens een goed contact hadden met de familie van hun vader. 

Ik had mijn kinderen. 

Het was oudjaarsdag 2013. Ik had mijn vader sinds de dood van mijn schoonzus niet meer gesproken. Wel had ik nagedacht of ik nu wel of geen verhuiskaart zou sturen maar ik besloot het maar wel te doen omdat ik gewoon geen ruimte en reden open wilde laten voor hen om mij ergens van te kunnen beschuldigen.

Mijn vader belde me op. . Waarschijnlijk had hij al een paar keer eerder gebeld maar negeerde ik het gewoon. 

Want waarom zou ik de draad oppakken waar het stuk was gegaan ? Ik kon alleen maar contact hebben als die gebroken draad besproken zou worden. 

In een split second besloot ik het telefoontje te beantwoorden. Voor het eerst in mijn leven heb ik alles maar dan ook alles gezegt wat ik te zeggen had. Alles , dus mijn hele leven. Mijn vader luisterde nog ook. 

Aan het einde van mijn betoog vroeg hij me wat ik ermee wilde. Ik zei dat ik het wilde begraven in het oude jaar en het nieuwe jaar een nieuwe start wilde maken. Mijn vader zou in het nieuwe huisje komen kijken op 8 januari. 

Toen hij kwam was hij alleen. Omdat hij moeizaam liep hielp ik hem vanuit de auto naar mijn huis. Daar pakte ik een stoel waar hij op kon zitten want hij kon niet op iedere stoel zitten als alleen maar hoge rechte stoelen. 

Mijn vader hield zijn jas aan en ik voelde me niet mezelf. Dat betekende dat ik perfect wilde spelen en dat maakte juist , naar mijn idee,  dat ik heel druk deed. 

Ik liet hem het huisje zien en merkte dat er verder geen gespreksonderwerp was. Want het liefst wilde ik begrip hebben in plaats van oordeel. Oordeel over mijn scheiding. Die dochter die niets goed deed in haar leven. 

Mijn vader zei : "ik weet wel waar jij gelukkig kunt worden , als je terug keert naar 'de zaal''. 

Ik zei : "dat is me te veel druk en dat houd ik toch niet vol al die verplichtingen en bovendien kun jij niet voor mij bepalen wat mijn band met God is ". 

Ik denk dat ik mijn vader een valse hoop heb gegeven dat jaar ervoor. Want net als ik een keer naar de zaal van mijn broer was gegaan om hem te kunnen zien heb ik dat ook dat jaar ervoor gedaan bij mijn vader. Hij vroeg me en ik zei ja. Geen ja op die religie maar een ja op mijn vaders gevoel. Een ja op hem tevreden stemmen . Een ja op een zoeken naar acceptatie. Een ja op inlossen van het feit dat ik met hun 25 jarige bruiloft mocht eten . Alsof ik het daarmee terug had willen betalen omdat ik wist dat mijn vader iets deed wat hij eigenlijk niet mocht doen. En ik weet hoe ik me toen voelde in die zaal naast mijn vader. Heel even verbonden met hem. Een verbondenheid , gedrenkt in leugen , dus iets wat ik niet kon omdat het geen waarheid en echtheid was. Surrogaat. 

Ik wilde geen surrogaat.

Toen mijn vader weg was draaide ik zijn bezoek af in mijn hoofd. Daar besefte ik dat hij niet kwam voor mij. Geen vader met zijn vrouw die trots naar het huisje van zijn dochter komen kijken , eventueel met een leuke plant voor het nieuwe huis.  . Kijken hoe ze haar gebroken leven probeert te lijmen. Nee , hij kwam me terug vragen naar het jehovahs getuigen geloof. Alsof hij een velddienst bezoek bracht en dat uurtje thuis kon noteren een daarna afgeven aan de zaal waar al die velddienst uren worden bij gehouden. 

Meer niet . 

Ik kon niet anders dan beseffen dat het nooit om mij zou gaan. 

Ik heb me aan 100 strohalmen vast gehouden maar ze waren op. En ondanks dat ze op waren zag ik achter alles mijn vader waar ik nog steeds veel van houd. Mijn vader die op zijn manier mischien zijn best heeft willen doen. Dan zijn we allebei  niet  geslaagd. 

Er is er maar 1 die de verbinding kan herstellen en dat is Jezus . Als Hij ons beider hoofd is en niet het wachttorengenootschap dan pas kan er liefde zijn en genezing. 

Volgend deel : brieven.webnode.nl/news/a2014/