Satanische verwonding

Mijn vader belde me op . "Ik moet je wat vertellen , ***** ligt op sterven ". De vrouw van mijn oudste broer , mijn vriendin tot aan mijn uitsluiting lag op sterven. 

Zomaar ! Ze was naar de huisarts geweest omdat ze een soort ontsteking had onder haar oksel. Daarna had ze in het ziekenhuis  een drain gekregen onder haar oksel. Dit om de ontsteking af te laten vloeien. 

Daarna had ze koorts gekregen en was ze niet goed geworden. Daaruit werd ze opgenomen en kreeg de uitslag dat ze accute leukemie had. Ze had nog een paar dagen te leven en ze wilde zelf geen hulp meer om het eventueel op te lossen. 'Het is goed zo ' , waren haar woorden. 

Daarom wilde mijn vader dit laten weten. Ik sprak af met mijn vader dat hij mij op de hoogte zou houden. Ook zei ik dat mijn innige verlangen was mijn broer te willen spreken. Op de achtergrond , mijn vader belde altijd met de luidspreker op , zei zijn vrouw dat ze net van het ziekenhuis kwamen en dat mijn broer geen tijd zou hebben voor mij. Het zou geen goed idee zijn dat ik zou gaan contacteren. Maar mijn vader zei ( ik was hem daar dankbaarder voor als welk kado iemand ook maar kan verzinnen om te geven en dit kado het beste was wat je kon schenken ) dat als ik mijn broer wilde spreken ik dat gewoon zou mogen doen. Op dat moment deed mijn vader iets wat ik lange tijd en nooit had gehad ,namelijk iemand die voor je op  komt. Wat ik haar had horen zeggen was het volgende : 'Wij komen er net vandaan , wij wel , maar voor jou geld dat niet want jij bent hier van afgesloten ongeacht wat het jou doet , en dat heb ik nu net nodig om me ver boven jou verheven te voelen en jou te laten weten hoe een laag soort jij bent. Jij hoort er gewoon niet bij en dat laat ik je weten ook '. Maar ik mocht van mijn vader ! Ik was hem heel erg dankbaar . 

Die dag , laat in de avond , toen ik dat te horen kreeg op 12 September 2013 nam ik de moed mijn broer een SMS bericht te sturen. 

Ik had al een half jaar geen contact meer gehad met mijn broer. Dat kwam omdat ik na 2 jaar besefte dat het alleen van mijn kant kwam. Ik kon dat niet meer aan. Gelijkwaardig wilde ik zijn en dat kon niet . Het geweten van de wachttorengeest was altijd weer sterker. Net zolang tot ik besefte dat ik deze  relatie in mijn eentje droeg en ik kon dat niet langer meer. Het werd tijd om een gezonde liefde te ontwikkelen voor mij. Want dan pas kon ik Zijn voor anderen. Ik kon niet geven en niet ontvangen. Hoe lief mijn hart dat ook wilde. Hoe lief het hart zoals Jezus het bedoelde het ook wilde. Het antwoord van mijn broer bestond er simpelweg uit in het nooit intiatief nemen tot bellen en daarmee zei hij dat ik het niet waard was. Hij wilde maar hij kon niet en ik had geen kracht meer om het te dragen. 

Juist door dat telefoontje van mijn vader was het hart van Jezus sterker. Ik wilde maar een ding en dat was mijn broer laten weten dat ik met hem mee leed en hem wilde opbeuren door er gewoon te mogen zijn voor hem. 

Mijn broer beantwoorde mijn berichten  en hij zei dat ik hem mocht bellen. dat deed ik gelijk ! In dat gesprek zei mijn broer dat ik een kaart tegemoet zou zien want dan kon ik via de begrafenislezing geestelijk voedsel krijgen , dat laatste negeerde ik maar  bewaarde zijn woorden dat ik een kaart zou krijgen ( dus voor vol werd gezien)  , en vroeg hij mijn adres. Ik zei dat hij zich met deze last niet in moest laten , omdat hij wel wat anders aan zijn hoofd had , bovendien had ik met mijn vader afgesproken de dingen via hem te regelen.  . Daarna belde ik weer mijn vader om het nieuws te laten weten dat ik mijn broer had gesproken en dat ik een kaart zou krijgen maar ik tegen mijn broer had gezegt dat mijn vader en ik dat onderling even zouden regelen om mijn broer te ontlasten. 

Ik hoorde in ieder geval even bij mijn familie. Ik mocht even erbij horen en even werd ik voor een vol familielid aangezien. Precies zoals mijn hart het vurig wenste. Die gegeven positie zorgde ervoor dat ik kon zijn wie ik was,  een zus die er voor haar broer wil zijn. 

Het werd de nacht van 13 September. Om 10 over 12 in die nacht had ik 41 jaar eerder het levenslicht gezien. Die hele nacht mocht ik dicht bij mijn broer en zijn vrouw zijn. Ik op mijn kamertje , ik sliep alleen op een slaapkamer , en mijn broer aan het sterfbed van zijn vrouw. veel zeiden we niet tegen elkaar maar hij liet toe dat ik er gewoon mocht zijn voor hem . Heel even kreeg ik zijn vrouw aan de telefoon. Haar woorden waren onverstaanbaar. De woorden van een stervende. Mijn broer vertaalde ze : 'Veel plezier ". Dat is wat ze tegen me zei. Woorden van een stervende , onderdrukt door morfine . Nog steeds weet ik niet waarom ze ze zei tegen mij. Ik denk dat in haar sterven de wachttorengeest ook aan het sterven was. Ik denk dat die niet meer telde op dat moment. En omdat ze geen woorden kon vinden als 'veel plezier 'denk ik dat ze tegen me wilde zeggen dat ze me het beste gunde . 

Het was een bijzondere verdrietige maar ook hele mooie nacht. Een nacht waar je verdriet mag delen. Dat is liefde. In verdriet en pijn ....

De volgende ochtend was ik afwezig. Natuurlijk door een nacht niet geslapen te hebben , alle emoties die me overvielen maar ook het willen focussen op dit proces. De anderen waren gefocust op mijn verjaardag. Dus splitste ik me op. Want dat gebeurd er in het denken van mensen. 'je hebt al zo lang geen contact meer dus zal het ook geen pijn doen '. 

De hele ochtend liep ik heen en weer te ijsberen . Er kwam nog een vriendin een kadootje langs brengen en een andere vriendin kwam langs. Ik was er wel maar met mijn geest was ik bij mijn broer , zijn vrouw en hun kinderen. 

Ik sms-te mijn broer een paar keer met woorden van steun , maar ineens kreeg ik geen enkele reactie meer. Heel wat anders dan die hele afgelopen nacht. Ik probeerde mijn vader te bellen maar die nam niet op. Ik wist niet waarom dit ineens zo op deze manier ging. Ik wist niet wat er aan de hand was. 

Daarom belde ik maar mijn halfzus. Het moet om een uur of half 3 in de middag zijn geweest. Ik wilde haar eigenlijk niet storen op haar werk want dat vond ik niet zo netjes maar dit onzekere , niets wetende , maakte me gek. 

Mijn halfzus nam op ! Ik zei : 'Sorry dat ik je stoor maar ik probeer iedereen te bereiken maar ik hoor helemaal niets meer en daarom bel ik jou ". Ze zei : "Ja wij zitten nu met de hele familie bij elkaar want **** is net overleden '! 

En het werd stil in mij ......................................................

Zoekend en vechtend naar woorden , met alle macht en kracht , zoekend naar een stem van iemand die net helemaal onderuit gemaaid is perste ik er wat uit. " Ik weet daar niets van , hoe kan dat nu , ik heb mijn broer de hele nacht gesproken en ik probeer de hele ochtend al contact te krijgen , hoe kan dat nu " . Daarna nam mijn afstand van de hele familie overlevingsstem het over : "Ik wens je heel veel sterkte en gecondoleerd , ik spreek je nog wel ". Daarna verbrak ik de verbinding. 

Mijn hele lijf en wezen probeerde weer op te staan om de woorden proberen te plaatsen : 'Met de hele familie bij elkaar ....."

Ik probeerde een verklaring te vinden. Iets wat enige logica gaf. 

Wat was de betekenis van het nabij laten komen van  afgelopen nacht ? 

Wat was de betekenis van de woorden van mijn vader dat hij me op de hoogte zou houden ? 

Wat betekende 'de hele familie bij elkaar '? Ik was er niet bij . Ik was dus geen familie . 

Ik zag de familie zitten . Samen delen van verdriet . Gedeelde smart .....

Die hele dag heb ik in een roes beleefd. Alles kwam samen. Het erbij willen zijn om mee te mogen delen in verdriet , het niet erbij mogen zijn omdat ik er niet bij hoorde , mijn eigen verdriet , mijn leven , mijn willen geven en ont nomen worden. Alles wat ik had te geven werd van me af genomen. 

Ik dacht aan mijn moeder. Ik  wist wat het was als je via via moet horen dat een familielid is gestorven. Dus dat gunde ik ze niet. Ik nam het fatsoen om het haar te laten weten , wel via facebook want we hadden eenmaal ook geen contact. Ik wist wat ze moest voelen. Het slikken van een bittere pil want mijn moeder was ook uitgesloten inmiddels dus geen contact .

Zomaar door mijn strot geduwd. Uitgeknepen van elke vorm van liefde. 

Ik herstelde me. Die avond  belde ik mijn vader. Ik nam weer het intiatief. Ik liet hem uiteggen dat er nu eenmaal geen tijd was mij op de hoogte te stellen. Dat hij snel mijn halfzus van haar werk had moeten bellen en ze snel naar het ziekenhuis waren gegaan. Daar hadden ze samen gebeden aan haar bed. Dus nee , geen tijd voor mij. 

Ik wenste hem sterkte . 

Er was geen plaats voor : 

- Mijn mee leven 

Mijn willen delen 

Mijn nacht met mijn broer aan het sterfbed van zijn vrouw . Het idee dat ik een zus was die de pijn van haar broer voelde. Dat ik uberhaupt een bloedband had . 

Het aller kromste van deze satanische religie is wel dat ik een uitgeslotene ben omdat ik me heb laten uitsluiten en dat mijn halfzus zich nooit heeft laten dopen , dus voor haar de weg open ligt net als voor alle 'wereldse' mensen die niet aangesloten zijn bij de organisatie van het wachttorengenootschap. 

Ik slikte maar in wat ik wilde zeggen. Was ik geen familie ? Was ik niet belangrijk ? 

Die Zaterdag en Maandag ben ik wel 10 keer naar de brievenbus gelopen. Maar er kwam geen kaart. Daarom belde ik mijn vader die Maandagmiddag. Misschien was er iets mis gegaan ?

Mijn vader zei dat ik even moest wachten want hij haalde de bami uit de magnetron. Ik vond het vreemd dat hij om deze tijd al ging eten en werkelijk , ik had geen flauw vermoedden. 

Ik zei : 'Waarom eet je zo vroeg ?"

Hij zei : "we moeten zo condoleren ". 

Ik zei : "Huh ? Ik weet er niets vanaf , ik zou een kaart krijgen . ik weet helemaal niets ! "

Mijn vader zei : "O ik heb nog wel een kopie liggen , dan geef ik je die wel. Maar de begravenis zelf is alleen voor naasten , het is besloten ". 

In al mijn verwonding perste ik eruit : "Weet je wat , ik kan beter niet komen want dan ben ik toch alleen maar bezig met mijn eigen verdriet en ik wil er juist voor mijn broer kunnen zijn . Het is goed zo ". 

Die week heb ik niet gegeten. Dat kan , vasten zonder bewust te vasten. Ik zat al vol. Vol van verdriet. Ik had maar een paar woorden hiervoor : Wonden uit het verleden en lidtekens daarvan zijn met het scherpste mes wat er is door mijn familie op satanische wijze open gehaald. En dat voelde ik in alles wat ik was. 

Ik besloot met een kaart te maken voor mijn broer. De tekst luidde :

'Ik heb een tuintje in mijn hart en alleen voor jou'. En ieder woord hiervan was nog steeds waar. 

Langzaam aan heeft de tijd die wonden weer dicht gemaakt. Maar alles was duidelijk. Soms zijn er mensen op deze wereld die niet weten wat en wie de ander is als alleen zij zelf. 

Dag broer , ik bid iedere dag dat jouw ogen open mogen gaan. Ik hoop en bid iedere dag dat jij kracht en troost in Jezus mag kennen . 

 Mijn broer en ik , 14 en 15 jaar . 

Nieuw deel : brieven.webnode.nl/news/nieuw-begin/