Al enkele jaren wisten we dat de wijk waar we woonden gesloopt zou worden. We vonden dat erg jammer omdat we het er naar ons zin hadden. Toch werd het huisje ons wel te klein met 4 kids.
Onze dochters heb ik 9 maanden borstvoeding mogen geven . Om die reden kreeg ik van de huisarts een speciale pil waar maar 1 hormoon in zit zodat ik veilig borstvoeding kon geven. Het was een berg ellende met die pil ( ik heb daarna nooit geen pil meer geslikt omdat ik tegen dit on-natuurlijke gebeuren ben ) , ik raakte te pas en te onpas ongesteld.
Ik werd zwanger . Kindje 5. Natuurlijk was ik compleet overrompeld en zag er als een berg tegen op. Mijn dochters waren nog maar baby's en ik wist echt niet hoe ik dit aan zou kunnen. Maar al snel accpeteerden we het zoals het kwam. Er zou wel een reden voor zijn !
Met die nieuwe moed ging ik deze nieuwe zwangerschap aan. Toen ik 8 weken zwanger was gebeurde het. Ik begon te vloeien en dat was het einde van deze zwangerschap. Ik was erg verdrietig dat ik afscheid moest nemem van dit ongeboren kindje. Ik verwerkte mijn afscheid in een gedicht en accepteerde dat het was zoals het was . Jaren later besefte ik pas dat mijn laatste kindje het eerste bij Jezus mocht zijn.
Lief klein mensje , het maakt niet uit
Maar toch kwam het natuurlijke besluit
Je mocht niet bij ons komen
Je zult voor altijd in mijn hart wonen
Klein blauw sterretje in de lucht
Je kwam heel snel maar ging weer weg in vogelvlucht
Overrompelt was ik en je gaf me pril geluk
Bedankt lief mensje dat je dat aan me gaf
Het maakt niet uit want ik vergeet je nooit meer
Mischien tot ooit , ergens , een keer
Nieuw huis
Het was een avond waar ik verveeld achter de computer wat ging surfen. De kinderen,( inmiddels 10 jaar , 8 jaar , en 2 jaar ) lagen op bed en mijn man had een personeelsfeest. Ik keek op een woningaanbodsite , en zag een leuk huis in een paar plaatsen verderop. Het was een plaats met een mooie grote kerk waar ik wel eens van had gezegt dat ik daar best rondom zou willen wonen wegens de mooie historie die het uit straalde.
De volgende dag , het was een Zondag , vertelde ik dit aan mijn man en uit verveling besloten we eens een stukje te gaan rijdden zodat we langs het huis konden rijden.
Toen we aan kwamen bleek het huis leeg te staan. Ik vond het brutaal om door het raam te kijken dus belde ik bij de buren aan om een soort van toestemming te krijgen . De buurman vertelde me dat het huis al een jaar leeg stond en dat de eigenaars zich geen raad wisten. Ze zaten immers al lange tijd met dubbele woonlasten.
Soms rol je van het een in het ander en zo ging dat met dit huis. We planden een bezichtiging , deden een bod , verdiepten ons in hypotheken , kochten het huis ver onder de vraagprijs.
4 maanden lang gingen we keihard aan de slag om van dit huis een thuis te maken en het werd prachtig !
In die tijd werkte ik ook nog in de avonduren als schoonmaakster op een kantorencomplex , stak al mijn tijd in het schilderen van het huis terwijl de meisjes ook nog mee waren , verzorgde ook nog het hele reillen en zeilen thuis en gingen ik en mij man om de beurt laat in de avonden ook nog klussen in het huis.
Omdat ik in de avonduren werkte at ik tussen de middag warm met mijn kinderen zodat de avonden wat rustiger konden zijn , ik moest om 5 uur de deur uit wanneer mijn man huis kwam.
Ik vergeet het nooit meer ! We hadden een boerenfox -hondje Frits , en ik was erg gehaast tussen de middag. Ik had die ochtend een keer kant en klare gehaktballen gekocht om te proberen maar het leken meer op stuiterballen. Ik sneed een gehaktbal in kleine stukjes voor de meisjes en , omdat ze zo als stuiterballen waren , vloog de helft over de tafel op de grond . Het hondje had die helft al snel te pakken en verdween er mee naar zijn mandje. Even later kwam de hond naar de woonkamer en was vreemd aan het springen. Eerst dacht ik aan epilepsie maar besefte al snel dat de hond aan het stikken was. Ik probeerde het stuk gehakt uit zijn keel te krijgen , wat niet lukte , en daarna deed ik de heimlich - greep maar het mocht niet baten. Binnen 5 minuten verdween het leven uit ons hondje , hij deed nog een plas en was dood. Dag Frits ....
.JPG)
Die avond hebben we het hondje begraven , sloeg alle verdriet zich in mijn lichaam op en ging het leven door , wij ook want we moesten wel. Wat ik wel vreemd vond was dat mijn kleine York terrier dood gebeten was als pupje toen ik ging verhuizen van mijn geboorteplaats naar de chalet met mijn ex-man , Mijn buurman dood in huis lag toen ik ging verhuizen van de kleine chalet naar de grote chalet, Mijn teckel dood gereden werd toen ik ging verhuizen van de chalet naar het huisje aan de dijk en nu mijn boeren fox gestikt was toen we gingen verhuizen van het huisje aan de dijk naar het huis in de plaats met de kerk. Conclusie : Wanneer ik ging verhuizen stierven in ieder geval mijn huisdieren een vreselijke dood. Alsof het wel normaal kon in mijn leven ?
Messteek
In het nieuwe huis hoorde ik via via dat mijn vader ziek was. Ik aarzelde niet en draaide het nummer wat ik al zo lang kende. Mijn vader nam op en plompverloren zei ik hem dat ik gehoord had dat hij ziek was.
Feitelijk was dit dus 6 jaar na mijn uitsluiting. Omdat ik altijd al mijn leven op schreef heb ik in oude stukken terug gevonden dat ik net na mijn uitsluiting blijkbaar aan mijn hele familie een dikke brief heb geschreven.
Ik omschrijf dit deel als volgt :
" Ik schreef een dikke brief aan mijn familie en vroeg om vergiffenis. Het enige wat ik wilde was dat ik aanvaard werd om wie ik was. Ik verwachtte er niets op terug . Mijn vader heb ik gebeld en geschreven maar het enige wat ik te horen kreeg was : 'als je terug komt dan sluit ik je weer in mijn armen '.
Bizar dat iemand zo kan denken alsof ze beter zijn dan een ander . 'Als je doet wat ik denk dat aanvaard ik je pas '.
Maar zijn andere woorden die hij zo vaak herhaalde zal ik ook nooit vergeten : 'Wat je zaaid zul je oogsten '. Dat is inderdaad gebeurd want mijn vader ziet bijna geen van zijn kinderen meer '. Mijn broer niet want die is ook uitgesloten , ik niet omdat ik ben uitgesloten , mijn oudste broer niet wegens alle onuitgesproken pijn '. Je ziet , het geloof is alleen maar een makkelijke schuilmuur om maar niets uit te hoeven praten.
Toch wens ik hem vurig dat hij op een dag echt gelukkig mag zijn . " Einde citaat ...
Ik was blij dat mijn vader me te woord stond. Ik luisterde naar hem , naar wat hij had. Hij bleek tumoren in hoofd en ruggemerg te hebben. IK vond het oprecht erg voor hem. Zo hebben we een paar keer gebeld . Mijn man zei dat hij eens met mijn vader wilde spreken. Mijn man kende mijn verdriet.
Dit zei ik aan mijn vader dat mijn man wel eens met mijn vader wilde spreken.
Mijn vader reageerde enthousiast , mijn man mocht langs komen , en ...................................mijn vader besloot met : "maar dat geld natuurlijk niet voor jou ".
De wachttorengeest had geschoten vanuit de wachttorenpost recht door mijn hart en dwars door de bloedband heen.
Ik piepte : " ja natuurlijk dat snap ik , nou dan spreek ik je nog wel , dag pap ".
En daar was de deur weer keihard dicht gegooid om voorlopig nooit meer te bellen en vervolgens pijn gedaan te worden.
mama , ik en de hulp
Zoals gebruikelijk ging ik , net als vroeger , van mijn vader over naar mijn moeder. Dus belde ik gewoon na jaren op. Niet geschoten , altijd mis. En mijn moeder wilde me te woord staan. Ook schreven we naar elkaar. In haar brief kwam ze ook terug op
de verbreking met mijn broer.
Maar eigenlijk omdat ik er zelf over wilde praten.
Ze schreef :
" Even nog over *** en *** , Ik heb het verhaal precies mee gekregen. ***( vriendin van mijn broer ) is goudeerlijk en zal de zaken nooit anders voor doen zoals ze zijn. Als je elkaar al zolang niet meer hebt gezien is het zeer onverstandig om over oude zaken te praten en zeker met een onbekende. Dan moet je het luchtig en vrolijk houden. Dus over koetjes en kalfjes en later , heel veel later kun je eens pijlen of je over zaken kunt spreken.
Als je bij elkaar bent dan moet een ieder zich daar goed bij voelen en **** had dat totaal niet.
Hij wilde ook geen oude koeien ( jaren later kreeg ik te horen dat het door die oude koeien kwam dat hij zich niet prettig voelde en dat wilde ik nu juist opruimen met hem ) uit de sloot halen. Veels te pijnlijk.
En dan nog de kwestie van zijn uitsluiting , dat wil niet zeggen dat hij alles over boord heeft gegooid , Nee verre van dat ! ( jaren later , toen ik hem wilde troosten door een eigen gemaakte kaart met Psalm 23 erin kreeg ik te horen dat mijn broer niets heeft met geloof ) .
Hij rookt niet en viert geen verjaardagen of kerst en houd zich verre van spiritisme zoals tarot . Ook **** doet al deze dingen niet maar dan wel om andere redenen . Wil iemand dat toch doen is het hun zaak maar dring het niet op ( dit was de eerste keer dat ik deze reden hoorde ) . Dat is wat er hier gebeurd is naar mijn mening. Ik heb het idee dat je als een olifant door een porseleinen kast bent gegaan Vol met goede bedoeling maar je aanpak was helemaal verkeerd. " Iets later in de brief ...." Ik wil altijd opbouwende gesprekken voeren en het goede in mensen zien want God is liefde dus wil ik de dingen doen met liefde als motief. ....En waar de brief mee begon ................" Het vat me op dat je de naam van God niet meer gebruikt , God heeft een naam ". ( ze doelde hier op de naam jehovah) .
Kortom las ik de brief als volgt :
- je bent een ongelovige
- haar schoondochter , daar mankeert niets aan
- Aan mij mankeert van alles
- Het is dan ook mijn schuld
- en ik handel alleen uit liefde dus besta ik boven je en als jij de brief rot opneemt is dit jouw probleem en gebrek ( de brief besluit met allemaal vrolijke dingen over haar huisdieren )
Dus stond nu niet alleen eerst het wachttorengenootschap tussen mij en mijn broer , vervangen dooor zijn vriendin , maar had mijn moeder daar ook plaats genomen . Dus werd de afstand nog groter gemaakt tussen mij en mijn broer en dat was mijn schuld.
Daarna werd het onderwerp dood gezwegen. Ik sprak af met mijn moeder voor een wandeling in het bos met mijn dochters. Natuurlijk rinkelden er allemaal alarmbellen . Die zeiden me : 'Is het wel verstandig om je kinderen kennis te laten maken , want zo zijn ze gewend en wordt het weer verbroken '.
Maar ik negeerde die stem want mijn hang en drang naar verbinding en familie was sterker.
Zie het als een verkeerd in elkaar gelijmde kruik die overal gebarsten is en wat geen enkel stootje kan verdragen. Een situatie waar op tenen gelopen moet worden en wat alleen maar weer kan ontploffen. Ik wilde die werkelijkheid bespreken maar in plaats daarvan liet ik me aanpraten dat ik niet zo diep moest gaan en liever leuk en gezellig moest zijn. Maar het enige wat ermee bereikt werd was dat ik constant niet kon zijn wie ik was.
In die periode was mijn moeder ook bezig om zich terug te trekken van het wachttorengenootschap . IK begreep helemaal precies en exact waar ze door heen ging en wat dat met een mens doet. Zo kon ik mijn moeder ook steunen omdat ik het zelf had mee gemaakt allemaal. Alleen was er wel de botsing in mij dat juist mijn moeder mij toen ook heeft afgewezen toen ik werd uitgesloten en ik van haar daar nooit geen steun voor had gehad. Heel erg dubbel allemaal. Natuurlijk was mijn moder eens eerder uitgesloten geweest maar had zich laten 'herstellen 'omdat ze mijn oudste broer , haar zoon , erg mistte. Dat is nu het hele gemene van deze sekte. Ze misbruiken bloedbanden voor eigen gewin. Gewin van schaapjes die de dwaalleider volgen.
Het contact werd in ieder geval opgebouwd tot ik op een dag niet verder kon. Ik liep geestelijk volledig vast. Ik wilde absoluut geen dag verder leven. Het werken , het klussen , verhuizing , de tweeling die erg druk waren , een zoon waar ik al mijn energie in stak omdat hij extra begeleiding nodig had , onverwerkt verleden , het gevoel er alleen voor te staan , geen besef van rouwproces, en vooral het niet begrepen worden.
Ik kwam bij een centrum voor geestelijke gezondheidszorg terecht en had daar vele gesprekken met een maatschappijk werker. Omdat men geen expertise heeft met sekten en verstoting plakten ze me allerlei labels op.
Van ADHD naar Autisme naar Borderline en tot slot werd het 'stukjes van allerlei persoonlijkheidsstoornissen'. In ieder geval ook
PTTS. Dit uitte zich in onder andere ernstige nachtmerries. Op een nacht werd ik wakker omdat ik droomde dat mijn familie mij in een hoek dreef en mijn wilde laten stikken. Toen ik wakker werd stond ik in een hoek op mijn bed , wild van me af te slaan.
Ik kocht een boek voor gezinsleden van mensen zoals ik omdat ik dan maar mijn gezinsleden probeerde te begrijpen. Het zal dan toch niet makkelijk zijn met zo iemand als mij te moeten leven want ik wist daar juist alles van af diep in mijn gevoelsleven in relatie met anderen .
Wanneer ik het boek las , al proberend om die rol op me te nemen , begreep ik er niets van . Dit ging namelijk niet over mij maar over gedrag van mensen uit mijn leven. En nu moest ik dat zelf op me nemen ? Wat er in dat boek beschreven stond was precies dat waar ik juist altijd mee te vechtten had. Die dingen die mij aangedaan waren , al weigerde ik dat zo te bezien. Nu werd de hele boel omgedraaid alsof ik het moeilijke mens was waar anderen mee te kampen hadden. Het zorgde ervoor dat ik me weer niet begrepen voelde.
Toch besloot ik die schuld maar op me te nemen want mijn omgeving vond dat blijkbaar ook , stel dat ik gewoon geen doorzettingsvermogen had. Dat dat mijn probleem was. Want dat er een probleem was was duidelijk. Ik besloot de cursus die mij werd aangeboden aan te gaan want ik zou eens gaan bewijzen wie ik was. O wat wilde ik graag veranderen voor anderen als dat alles op zou lossen.
Direct aan het begin van de cursus moesten we een steungroep samen stellen. Dit was een vreselijke pijnlijke opdracht. Ik wist namelijk niet wat steun was en ik vertrouwde niemand. Mijn vriendinnen zou ik er al helemaal niet mee opzadelen , die hadden ook een druk leven met kinderen . Mijn man was geen diepganger en bovendien had ik me al dikwijls in de steek gelaten gevoelt door mijn man. Er waren allemaal verschillende stemmen in mijn hoofd. De botsing was ,dat ik zeker was, dat mensen om me heen nu juist geen inzicht hadden in zichzelf en ik de dingen juist altijd wel kon plaatsen maar nu werd weer alles om gedraaid.
In mijn beleving was ik het die nu juist altijd probeerde te helen en te lijmen , alleen maar met één sleutel : praten. En er over praten was altijd het moment dat er muren opgetrokken werden.
Ik was het die de verantwoording nam . Mijn fybrolmyalgie bijvoorbeeld begreep ik ook heel erg goed. Ik wist gewoon altijd al dat deze ziekte alleen maar een symptoom was van opslag van emoties die geen uitweg vonden.
De bedoeling van de steungroep was , wanneer je het even niet zag zitten , te gaan bellen en even van je af praten. Het dolkomische en intrieste was dat ik dus moest gaan bellen naar de veroorzakers van al de pijn en verdriet en dan moest ik oppervlakkig gaan zeggen dat ik me die dag niet oke voelde en dan kon de steungroep zich geweldig voelen , ver boven mij . Ik dat zwakke gevalletje. Het enige wat ik nodig had was iemand die me optilde , zei dat ik even niets hoefde , de verzorging van de kinderen over nam ..Zodat ik op kon laden.
Natuurlijk had ik mijn hele proces verteld aan de mensen om mij heen en ook het woord borderline. Dus had mijn omgeving besloten om zich maar aan dat stempel vast te gaan houden. Want wanneer het dan op eigen verantwoording aan kwam , laat staan begrip tonen , dan kon men altijd op dat stempel ( wat allang geen stempel meer was ) terug vallen en hadden ze te maken met een mens wat niet spoorde en eigenlijk gewoon gek was. Dus lag het nooit aan hen zelf. Makkelijker kon ik het niet maken voor ze.
En nu zat ik in een GGZ-cursus groepje van klagende mensen die helemaal geen verantwoording namen en juist alleen maar op anderen wilden leunen. Ik werd er niet goed van en voelde daar heel veel negatieviteit. Die mensen stelden zich nu juist niet kwetsbaar op maar hadden dikke muren om zich heen.
We kregen allemaal opdrachten waar ik al snel verveeld van werd. De dingen die ze wilden leren deed ik allemaal al. De bedoeling was natuurlijk om anders met de dingen om te gaan maar eigenlijk hoorde ik dat ik weer verantwoording moest dragen voor alles.
Waarom zou ik er anders mee moeten om gaan ? Het enige wat altijd gebeurde was dat ik keihard mijn hoofd stootte.
Maar ik ging aan de slag hoor. Ik moest wel. Dan maar alleen. Ik begon de opdrachten te doen dmv schrijven. Door dat schrijven kwamen de antwoorden. Papier is geduldig.
OOk kocht ik klei want ik vertaalde al mijn emoties naar het beeld wat ik erbij had. IK boetseerde een muur met 3 poppetjes. 1 Pop wilde over de muur klimmen , wat niet lukt en alleen maar heel veel kost , 1 pop liep constant met gebogen hoofd te bonken tegen de muur in de hoop er door heen te kunnen breken en 1 pop wurmde zich heel voorzichtig om de muur heen. IK wilde leren het laatste te gaan doen. Ik maakte een afspraak met de begeleidster , liet mijn boetseerwerk zien en zei dat ik een nieuw doel had gevonden om aan te werken maar dat ik het niet kon vinden in de groep omdat ik het idee had dat ik daar niet verder kwam. Mijn omgeving vond het niet fijn want nu was ik een opgever. De circel was weer rond.
OOk kocht ik een bijbel. De goed nieuws bijbel. Dat had ik namelijk wel nodig. De mooiste tekst was deze :
God is liefde
En die is geduldig , vriendelijk , niet jaloers , heeft geen grootspraak , is niet trots, niet grof en handelt niet uit eigen belang , wordt niet geprikkelt en rekent het kwaad niet aan , verheugt zich niet over onrecht , vind vreugde in de waarheid , geeft nooit op , blijft geloven en hopen en volharden . De liefde houd nooit op te bestaan.
Ik printte de tekst uit en hing het op de wc zodat ik het iedere dag weer kon herlezen.
Werken aan mezelf wilde ik wel en deed ik ook . IK was voortdurend bezig te puinhoop te ordenen in mijn hoofd . En in dat hele proces was er dat kind wat een moeder zocht . Zocht maar niet kon vinden omdat mijn moeder daar gewoon de kracht niet toe had. OOk zij was door haar eigen moeder in de steek gelaten en niet in staat door te geven wat ze juist zelf zo miste. Juist door mijn verwachting , namelijk een moeder vinden die zegt : 'het komt wel goed , ik ben er voor je , kom maar hier met mijn kleinkinderen dan kan jij heel worden , leun maar op mij ", brak alles weer.
De druppel was dat haar hond puppies had gekregen en de meisjes zo graag wilde komen maar dat het niet kon omdat 'dat te druk was voor haar hond ', naar eigen zeggen. Ik slikte dat laatste beetje afwijzing nog in en ging zelf maar op kraambezoek. Zelf had ik ook net een pupje gekocht die 8 weken was. De hond van mijn moeder vond mijn hondje niet fijn in de buurt van haar nestje dus beet ze mijn hondje. Het was de druppel. Mijn moeder vond dat ik het maar moest begrijpen dat haar hond dit gedaan had . Ik slikte en slikte en slikte tot er niets meer te slikken was en er geen andere keus was dan een laatste poging dingen uit te praten . In plaats daarvan was het gewoon waar : Ik was een moeilijk mens en wat had iedereen het toch moeilijk met mij . Gewoon niet mee om te gaan. Want op mijn laatste pogingen het te schrijven naar haar schreef ze dit terug : "Je kunt het wel allemaal schrijven naar me maar ik lees het toch niet "
En dat was het einde van mijn moeder en ik .
Of ik beter ben ? Alleen Jezus maakt me beter. Hij stierf voor elke zonde van de hele mensheid. Want :
Rom. 3 : 23 : Want álle mensen zijn ongehoorzaam aan God. Geen mens uitgezonderd. Bij God maakt het niet uit of wij iets kleine zonde of grote zonde noemen . Zonde ( leven zonder de wet van God , een dwaalweg die dood loopt ) is zonde. Zonde is het ontbreken van licht , Liefde. En uit mezelf kan ik niets goed doen . Alleen God is goed. God werd mens. jezus Christus en nam alle schuld die wij hadden op zijn schouders. Met Hem stierf de zonde die we begingen , begaan en nog gaan doen. Alleen door vergeving aan Hem te vragen worden we vrij gesproken van die schuld en laten wij ons dopen. We sterven dan met Jezus en staan op met Hem uit de dood. Wie in Hem geloofd zal eeuwig leven. Johannes 1 : In het begin was het Woord er. Het Woord was bij God, en het Woord was God Zelf. In het begin was het Woord bij God. Alle dingen zijn door het Woord gemaakt. Werkelijk alles wat er is, bestaat doordat het Woord het heeft gemaakt. In het Woord was het leven, en het leven was het licht voor de mensen. Het Licht schijnt in het donker en het donker heeft het niet uitgedoofd. .......
Ik had het nog steeds niet aangenomen. ...dus was ik nog geestelijk dood . Want Zijn licht scheen nog niet volledig op mij. Wel zocht ik voortdurend naar een weg van genezing en vergeving. Maar zonder Hem betekende het niets. Gewoon omdat wij mensen er zelf niet toe in staat zijn. We verdienen er ook niets mee.
2009 kwam eraan.
Anita , 4 kindjes , geen familie en een man die haar in de steek liet door zeer lage activiteiten op de computer.
